Σηκώθηκα με δυσαρέσκεια απο το κρεβάτι, κατευθύνθηκα αμέσως προς το μπάνιο και σκόνταψα στο χαλάκι της πόρτας. Έριξα αρκετή ποσότητα νερού στο πρόσωπο μου για να μπορέσουν να ανοίξουν και τα δυο μου μάτια, ένδειξη πως μπορώ να φτιάξω καφέ χωρίς τον κίνδυνο άσχημης τροπής στη κουζίνα.
Με τις πρώτες γουλιές του πικρού καφέ, το μυαλό επανέρχεται στην κατάσταση που το άφησα το προηγούμενο βράδυ πριν κοιμηθώ και ανατρέχει στο ημερολόγιο της δουλειάς. Αρκετές εκρεμμότητες, ίδιες και μονότονα συνηθισμένες.
Μπορώ άνετα να φανταστώ στη θέση μου έναν ηλεκρονικό υπολογιστή, ένα ρομπότ, που θα κάνει ακριβώς ότι κάνω και εγώ, αυτόματα, αλλά με την ευτυχία να μην νιώθει πλήξη. Θα ήταν ευτυχισμένο, αν μπορούσε πραγματικά να αισθανθεί και θα είχε εκπληρώσει τον μοναδικό σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Αντίθετα με εμένα που όσο περνούσε ο καιρός απομακρυνόμουν απο αυτό που κάποτε πίστευα πως είμαι ή που θα μπορέσω να κάνω.
Η θέση μου στο γραφείο φάνταζε με ηλεκτρική καρέκλα μελλοθάνατου, μόνο που εγώ ήμουν αναγκασμένη να κάθομαι πάνω της 10 ώρες την ημέρα και να επιστρέφω πάλι σε αυτήν ξανά και ξανά. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ένα χέρι στο μοχλό, να επιτρέψει να περάσει η κατάλληλη δόση ηλεκτρικού ρεύματος σε όλο μου το σώμα.
Με αυτές τις σκέψεις σύρθηκα πίσω στο δωμάτιο για να ντυθώ.
Ανοίγω το ραδιόφωνο μέχρι να ετοιμαστώ και ώσπου να βάλω το παντελόνι μου έχω αρχίσει να σιγοτραγουδάω. Έξω απο το παράθυρο ένας απρόσκλητος επισκέπτης με χαζεύει....Έχει μαύρη φουντωτή ούρα, τα πόδια του είναι καφέ και το σώμα του άσπρο! Τα γατίσια πράσινα μάτια του με κοιτούν επιτακτικά και είναι σαν να διαδραματίζεται βωβώς κινηματογράφος στην αυλή μου καθώς με το ραδιόφωνο δεν ακούω τα νιαουρίσματα του, παρά βλέπω το στόμα του να ανοιγοκλείνει συστηματικά. Σκέφτηκα να μετρήσω το χρόνο, κάθε πόσα δευτερόλεπτα με φωνάζει, αλλά προτίμησα να του βάλω λίγο γάλα και να μην το ταλαιπωρώ. Τρίφτηκε λίγο στα πόδια μου για να με ευχαριστήσει, ίσως και για να ξύσει τη ράχη του, και εγώ του έτριψα τα αυτιά.
Ξαφνικά με έπιασαν τα γέλια! Το ένα του αυτί είχε μαύρο χρώμα και το άλλο καφέ! Αυτός ο γάτος, σίγουρα ήταν γάτος αφού είχε τεράστιο κεφάλι, δεν ήταν πολύχρωμος...Ήταν ένα ζωντανό κολλάζ! Κομμάτια διαφορετικά ενωμένα σε ένα αλλόκοτο αποτέλεσμα! Ένα έργο τέχνης, ένας πίνακας του Πικάσο!
Ήπιε λαίμαργα όλο του το γάλα ο Πικάσο και συνέχισε να τρίβει την ουρά του στα πόδια μου και να με γαργαλάει. Κοιτάζω την ώρα που έχει περάσει και πρέπει να βιαστώ. Σαν να το κατάλαβε ο τρελός και για να με διευκολύνει φεύγει απο τα πόδια μου, μπαίνει στο υπνοδωμάτιο και βολεύεται πάνω στο μαξιλάρι δαπέδου, δίπλα απο το κρεβάτι. Το μαξιλάρι είναι άσπρο, με ένα μαύρο τετράγωνο περίγραμμα γύρω γύρω, ότι πρέπει για να πλαισιώσει έναν Πικάσο! Χαμογελώ με ευχαρίστηση που δεν με ρώτησε παρά πήρε την πρωτοβουλία να γίνει συγκάτοικος μου, βάζω γρήγορα γρήγορα ένα μπλουζάκι, τα παπούτσια μου και τρέχω στην εξώπορτα.
Πριν περάσω την πόρτα και βγω στο διάδρομο της πολυκατοικίας, ρίχνω μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη του χολ φτιάχνοντας τα μαλλιά μου...Και βλέπω το στόμα μου μισάνοιχτο να μου χαμογελά...Τότε ήταν που σκέφτηκα "Δεν είναι μια μέρα σαν τις άλλες".
Word Chimes
