Είναι στιγμές που σα ποιητής μιλά
Κρατά σφικτά στο χέρι τη γραφίδα
Με μάτια υγρά, πόνο και αδημονιά
Βαδίζει αργά με σθεναρή περπατησιά
Σαν γυροφέρνει στο μυαλό μου
Πάτημα βαρύ, τις σκέψεις να μετρά
Και φωνάζει με επιμονή
όταν αλλάζω εκδοχή
και μετανιώνω
Να με κρατήσει προσπαθεί
στο δρόμο εκείνο που'χει βρει
...δεν είν'δικός μου
Είναι αυτού του ποιητή
με την ασήμαντη γραφή
που έχω εντός μου
Word Chimes
