Τα βλέπεις, τα ακουμπάς, χωρίς να νιώθεις τη ζεστή τους σάρκα.
Σαν ένα κάλυμμα ψυχών που κρύβει αδυναμίες , πάθη και την πραγματική λαχτάρα για ζωή.
Ψεύτικα στρατιωτάκια σε εργοστάσιο συσκευασίας, φορούν οικειοθελώς το νέο τους ψυχρό δέρμα και κατευθύνονται στην αγορά προς πώληση.
Όσο μπορώ θα απέχω. Όσο βαστάει η ψυχή μου θα μένει ακάλυπτη, να νιώθω τη γύμνια της χωρίς ντροπή.
Να τσιμπιέμαι απο παντού για να πονάω, να πουλώ τον εαυτό μου μονάχα στον πάγκο της ζωής.
Της ζωής που ξέρει να ξεχωρίζει την ουσία απο την κατασκευή αναγκών.
Και θα'χω πάνω μου πάντα κρυμμένο το κοφτερό μου χέρι...
Να σκίζω τα πλαστικά δεσμά που θα με καταπίνουν...
Να αφήνω ακάλυπτα τα μάτια μου, τα αυτιά μου, το στόμα μου...
Μόνο έτσι θα μπορέσω να παραμείνω λίγο άνθρωπος...
Word Chimes
