Το Μάιο-στεφάνι φορώ
και στροβιλίζομαι στο άγγιγμα του ανέμου
Τη μυρωδιά του αγρού σκορπώ
και ζω όπως δεν έζησα ποτέ μου
Σαν μου δωθεί, το νέκταρ ρουφώ
και μεθάω απο τη πρώτη σταγόνα
Σαν το παιδί παίζω, γελώ
και φοράω τ'ουρανού τ'άγιο χρώμα
Δίχως φόβο πατώ
με γυμνά τα δυο πόδια το χώμα
Δίχως ντροπή σεργιανώ
το φτωχό μου το αλύγιστο σώμα
Δεν έχω σκιά
σαν ο ήλιος προβάλει το φως του
Και πλανιέμαι γοργά
σαν να αφήνει εαυτός, τον μισό εαυτό του
Και είναι χαρά να τραγουδάς
με φωνή των πουλιών για φωνή σου
και είναι ευτυχία να γελάς
με τον ήχο του νερού στην ψυχή σου
Κάνε πως θα'ρθεις να με βρεις
και ας αργήσεις και έρθει το γιόμα
Είναι στιγμές που μεσ'την άνοιξη αυτή
παιδεύω τη ψυχή μου ακόμα
Word Chimes
