Το βιβλίο αυτό ήταν η γέφυρα η δική μου για να επιστρέψω πίσω στην ανάγνωση. Έκτοτε δεν χρειάστηκε ποτέ να ξαναπεράσω κάποια γέφυρα που θα με ένωνε με την λογοτεχία....Γιατί απλώς είχα φτάσει σε έναν πολυπόθητο προορισμό. Και δεν σκοπεύω να ταξιδέψω ξανά μακρυά του.
Word Chimes
"....Όλα αυτά τα τύλιγε ένας αέρας λεπτός, ελαφρός και δυνατά μυρωμένος. Μυριάδες μπουγαρίνια, γιασεμιά, τριαντάφυλλα κι αγριολούλουδα του έδιναν το άρωμα τους. Τα χρώματα την ημέρα, ήταν άπειρα και ζωηρά. Τη νύχτα μαντεύουνταν μόνο μεσ'τη σκοτεινιά, όπου μόλις ξεχώριζαν τα σχήματα. Αλλά όταν έβγαινε και σιγά-σιγά υφωνόταν πάνω απο το λόφο το φεγγάρι, τα χρώματα, μέσα στασημένιο φως, ξανάπαιρναν την κυρίαρχη ομορφιά τους. Παράξενοι ήταν και οι ήχοι τις ώρες της νηνεμίας. Ούτε φυλλωσιές θρούσαν, ούτε πουλιά κελαιδούσαν, ούτε πρόβατα μπέλαζαν, ούτε βόδια μούγκριζαν πουθενά. Μόνο μια μονότονη, ζωηρή συναυλία ακουγόταν απο ταναρίθμητα έντομα της νύχτας, που τρίζαν κρυμμένα στα δέντρα, στους θάμνους, στη χλόη, με τις πιο μεταλλικές καθαρές και δυνατές νότες των τριζονιών, το βραχνό τραγούδι κανενός τζιτζικιού που ξυπνούσε, και κάπου κάπου το βαρύ κράξιμο κανενός νυκτόβιου πουλιού, ή το μακρινό αλύχτισμα κανενός σκύλου."
"....Και επιτέλους φύσησε. Α, τι ανακούφιση στην καταθλιπτική, την ησυχία του απάνεμου βραδυού! Κι ήταν ένα ελαφρό, δροσερό, ζωογόνο αεράκι, που θύμιζε τους στίχους του Σολωμού: <Που λες και λέει μεσ' στης καρδιάς τα φύλλα-γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα>...Αισθανόταν τώρα όλη τη γλύκα, όλη την ευτυχία της ζωής....."
ΑΠΑΝΕΜΑ ΒΡΑΔΙΑ-ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ
