«Αντι-ύλη»…Υλικό εξωγήινο. Διαστημικό.
Κατά πόσο οι Antimatter ανήκουν στο «διάστημα» δεν το ξέρω, όμως νομίζω ότι υπάρχει ένας πλανήτης εκεί έξω που «αντιλαλεί» τη μουσική τους.
Ένας πλανήτης μακρινός και σκοτεινός σαν το ανθρώπινο μυαλό και τις «νεφελώδεις» σκέψεις που το «δυναστεύουν».
Η πορεία τους ξεκίνησε το 2000 με το album Saviour, έχοντας ως κύριους δημιουργούς του συγκροτήματος τον Duncan Patterson (πρώην μέλος των Anathema) και τον Michael (Mick) Moss.
O δίσκος περιλάμβανε κομμάτια γραμμένα και από τους δύο, με ροκ διάθεση αλλά κυρίως trip-hop αναζητήσεις.
Χαρακτηριστική είναι η παρουσία δύο γυναικείων φωνών – η μία «δυναμική» με ενέργεια (Michelle Richfield) σε αντίθεση με την Hayley Windson, «κοριτσίστικη», σχεδόν «εύθραυστη».
Σημείο αναφοράς του δίσκου το κομμάτι The last laugh , ερμηνευμένο από τον M. Moss με την συγκλονιστική (όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια της πορείας του) φωνή του.
Ο επόμενος τους δίσκος, lights out (2003) βαδίζει στα ίδια περίπου βήματα με τον πρώτο δίσκο όντας όμως περισσότερο «πειραματικός».
Η πλειοψηφία των τραγουδιών ανήκει στις γνώριμες γυναικείες φωνές, μα με εμφάνιση και του Moss στα φωνητικά σε περισσότερα κομμάτια (everything you know is wrong, In stone, Reality clash).
Τον ίδιο χρόνο κυκλοφορούν το live album Live@K13, ύστερα από μια σειρά ακουστικών εμφανίσεων στη Γαλλία, στο Βέλγιο και την Ολλανδία.
Το συγκεκριμένο live ηχογραφήθηκε κατά την διάρκεια εμφάνισης τους στην Γαλλική πόλη Lille.
Ο δίσκος περιλαμβάνει κομμάτια τους από τον πρώτο δίσκο αλλά και διασκευές σε γνωστά τραγούδια των Anathema (Lost control, Alternative 4, Destiny και Eternity part III), κάτι που εξηγεί την εμφάνιση του Danny Cavanagh των Anathema (κιθάρα, φωνητικά).
Όποιος αγαπάει τις λιτές-full συναισθηματικές- εκτελέσεις με πιάνο και ακουστική κιθάρα, θα έχει σίγουρα τοποθετήσει αυτό το album σε ξεχωριστή θέση.
Η τρίτη τους δισκογραφική «προσπάθεια» με τίτλο Planetary Confinement, θα γίνει στο τέλος του 2004 και θα είναι αυτή που θα «δώσει» στους Antimatter τον ήχο που θα τους συντροφεύσει στη συνέχεια.
Απαλλαγμένη η μουσική από ηλεκτρονικούς ήχους και με λιγότερα γυναικεία φωνητικά (τρία τραγούδια) απλώνει το μεγαλείο της μέσα από τις ακουστικές κιθάρες και την βραχνή μα μελωδική φωνή του Mick Moss.
Το συγκρότημα θα δανειστεί το έργο του Ιρλανδού συγγραφέα James Joyce,
a portrait of the young man as an artist για τίτλο ενός κομματιού του δίσκου και δίνει κατά μία έννοια έναν φόρο τιμής στην πατρίδα καταγωγής και των δύο καλλιτεχνών.
Ο δίσκος θα συγκεντρώσει πολύ καλές κριτικές στο σύνολο του και θα χαρακτηριστεί ως «the saddest album of the year».
Παρόλα αυτά, το επόμενο βήμα τους θα βρει τον Moss μονάχο μιας και ο Duncan Patterson θα αποχωρήσει από το συγκρότημα.
Το «ονειρικό» Leaving Eden θα κυκλοφορήσει το 2006 με βασικό (και μοναδικό) στιχουργό και συνθέτη τον Mick Moss, με συνοδεία την απόλυτα μελωδική ηλεκτρική κιθάρα του Danny Cavanagh.
Η πιο άρτια δουλειά, μουσικά και στιχουργικά (προσωπική προτίμηση αν θέλετε), καταφέρνει να σε συνεπάρει με έναν τρόπο διαφορετικό…Σε παρασέρνει στην «σκοτεινή του Εδέμ» -από εκεί που έχει έρθει-και σου αφήνει το μυαλό με μια πρωτόγνωρη «γεύση», γλυκόπικρη.
Φυσικά ο ρόλος του Moss στα φωνητικά (σε όλο το δίσκο) παίζει καταλυτικό ρόλο για την ατμόσφαιρά του. Πιο «ώριμη» η φωνή του από ποτέ σου «τρώει» την ψυχή χωρίς να μπορείς (και να θέλεις) να πατήσεις το stop στο εκάστοτε player σου. Το σώμα σου έχει «μουδιάσει».
Χωρίς να μπορώ να δώσω μια καθαρά μουσική επεξήγηση, θεωρώ ότι τα κομμάτια Conspire (προσωπικά λατρεμένο) και το ομώνυμο Leaving Eden ξεχωρίζουν.
Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο κλείσιμο από το να γράψω λίγους στίχους που θα καταφέρουν να «εξηγήσουν» όλα αυτά που εγώ δεν μπόρεσα να κάνω με τα πεζά μου λόγια. Ακούγοντας δε τη μουσική των Antimatter θα κατανοήσετε τα πάντα, αφού θα ταξιδέψετε σε έναν κόσμο πέρα από τον πραγματικό!
“…In the back of my mind I always thought I’d find my way to paradise,
On I’d walk to paradise
..But grace and lies locked the door from the other side and now there’s not much else there
Grace and lies in all, how long can you hide …how long…”
