Το θέμα όμως που θέλω να θίξω δεν είναι ο άνθρωπος και τα κατοικίδια του αλλά ο άνθρωπος και τα υπόλοιπα ζώα! Πόσο τα φροντίζει; Πόσο ενδιαφέρεται;
Το «Κόκκινο βιβλίο των απειλουμένων ζώων της Ελλάδας» της Ελληνικής Zωολογικής Eταιρείας προειδοποιεί ότι 468 είδη ζώων απειλούνται με εξαφάνιση. Η φώκια, ο λύγκας, το ελάφι είναι μερικά από αυτά που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν από την πανίδα της Ελλάδας.
1.500 κοινά τσακάλια έχουν απομείνει μόνο σε όλη την Ελλάδα και 4.000 ρινοδέλφινα πεθαίνουν κάθε χρόνο στη Μεσόγειο από τη ρύπανση, ή από την έλλειψη τροφής λόγω της υπερβολικής αλίευσης.
Εδώ και χρόνια ζούμε εις βάρος όλων των ζώων χωρίς να αναλογιζόμαστε ότι η επιβίωση μας εξαρτάται και από αυτά. Μοιραζόμαστε έναν πλανήτη και όπως είναι φυσικό τα έχουμε ανάγκη.
Φυσικά για όλους εμάς είναι δύσκολο να κυνηγήσουμε την λαθροθηρία ή να γίνουμε εθελοντές ερευνητές. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Πρώτα πρώτα να προστατέψουμε τα δάση μας. Όταν καίγεται ένα δάσος αυτομάτως πέρα από την φυσική καταστροφή πεθαίνουν και τα ζώα που στεγάζει η συγκεκριμένη δασική περιοχή. Θηλαστικά, πτηνά, ερπετά, έντομα.
Ακόμη, το ξέρατε ότι οτιδήποτε ρίχνουμε στο νεροχύτη μας καταλήγει στον ωκεανό; Μήπως θα έπρεπε να σκεφτόμαστε πρώτα πριν κάνουμε αλόγιστες πράξεις;
Το να παρακολουθούμε ντοκιμαντέρ με άγρια ζώα δεν μας καθιστά ευαισθητοποιημένους με το θέμα, πόσο μάλλον εκείνους που έχουν στην ντουλάπα τους ζώνες, παπούτσια και τσάντες από δέρμα φιδιού (και όχι μόνο!)
Η κατανάλωση δε του κρέατος ανά άτομο έχει ξεφύγει από τα πλαίσια του φυσιολογικού. Μήπως θα έπρεπε να ισορροπήσει λίγο και η κτηνοτροφία;
Καμιά φορά εκνευρίζομαι με όλους αυτούς τους αυτοαποκαλούμενους ζωόφιλους. Είναι υποκριτικό να θεωρείσαι φίλος των ζώων επειδή τυγχάνει να έχεις και να καμαρώνεις για το χαριτωμένο σου σκύλο.
Word Chimes
