Αν ήταν μουσική αυτή η ανάρτηση θα ηχούσε σαν την αρχή του "Time" των Pink Floyd-κουδουνίσματα και το χαρακτηριστικό -αγχωτικό- τικ τακ της ανθρώπινης συσκευής για τη μέτρηση του χρόνου.
Πολλές συζητήσεις για τη σχετικότητα του και την υποκειμενική του σύνδεση με τον καθένα απο εμάς ξεχωριστά. Χρόνος είναι οι αναμνήσεις, χρόνος είναι μονάχα το παρόν, τα κλάσματα του δευτερολέπτου που καταφέρνω να μετρήσω μονάχα εστιάζοντας στην αναπνοή μου...Χρόνος είναι οι σκέψεις που στροβιλίζουν στο μυαλό μου, χρόνος είναι ότι δεν έχει έρθει ακόμα στη ζωή μου...
Τι είναι αλήθεια χρόνος; Εγώ μπορώ να απαντήσω μονάχα έτσι: το διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ μιας εισπνοής και μιας εκπνοής είναι ο χρόνος που μπορεί να γίνει αντιληπτός. Και γιατί αυτό; Γιατί αυτό το διάστημα είναι αμετάκλητα δεμένο με την ζωή. Γιατί αν κρατήσω την αναπνοή μου το διάστημα μοιάζει ατελείωτο έως ότου καταφέρω να πάρω την επόμενη ανάσα. Και αν αρχίσω να αναπνέω σε γοργούς ρυθμούς, ζαλίζομαι μπρος τη βιάση μου να σπαταλήσω παραπάνω χρόνο από όσο μου αναλογεί για κάθε μου στιγμή.
Τόσο διαρκεί ο χρόνος που αντιλαμβάνομαι-όσο μια εισπνοή. Τόσο διαρκεί ο χρόνος που χάνω-όσο μια εκπνοή.
Με αυτή την ιδέα μπορώ να συμβιβαστώ. Όταν μπορώ να αντιληφθώ το πέρασμα του χρόνου, μπορώ να το αντιμετωπίσω. Γιατί είναι η άγνοια που δημιουργεί το φόβο, η ξαφνική αντίληψη ότι κάτι περνάει μέσα απο τα χέρια σου άυλο και άπιαστο, που δημιουργεί τον τρόμο.
Έτσι θα τον μετράω εγώ το χρόνο μου....Σαν τον αέρα που περνάει μέσα απο τα πνευμόνια μου...Άυλος και αυτός μόνο που με δένει με τη ζωή.
*Ευχαριστώ όλους τους φίλους που σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο τους, διαβάζοντας αυτές τις αράδες. Χρειάστηκαν μόνο μερικές ανάσες για το ευχαριστώ.
Ραντεβού τέλη Νοέμβρη. Έως τότε...
Word Chimes
