Έτσι θαρρώ πως γέμισε την ίδια-έντονα σημάδια του παρελθόντος- το μολύβι φάμπερ νούμερο δυο που θέλησε να ξαναπιάσει στα χέρια της....Και ήταν το ίδιο εκείνο μολύβι που ακουμπούσε κάποτε στο μαρμάρινο τραπέζι της κουζίνας του σπιτιού της, με τη διαφορά πως ίσως τώρα να το ακουμπά σε ένα ξύλινο γραφείο στο σπίτι της στις Βρυξέλλες.
Συγκινητικό, ανθρώπινο, αληθινό και προ πάντων απλό και άμεσο, ένα βιβλίο που μέσα από τη άλλοτε νεανική ματιά της Άλκης Ζέη, ξετυλίγονται σελίδες της ιστορίας της Ελλάδας και παρελάσουν μεγάλες προσωπικότητες και καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες ανεξίτητες στα χρόνια: Διδώ Σωτηρίου, Νίκος Γκάτσος, Κάρολος Κουν, Μελίνα Μερκούρη, Μάνος Χατζηδάκις, Ζώρζ Σαρρή...
Και η Άλκη Ζέη, μια σεμνή αφηγήτρια που επ'ουδενί δεν επιδιώκει να μπει στο ρόλο της ηρωίδας....
Αγαπημένο σημείο του βιβλίου, οι μικρές παύσεις στην αφήγηση για τα σχόλια της συγγραφέως-ως μια άλλη ένωση του παρελθόντος με το παρόν.
" [...]Αν με ρωτούσαν τι θα 'θελα να έχει εξαφανιστεί από τη ζωή, από τα τόσα που πέρασα, και δεν ήταν και λίγα, θ'απαντούσα αμέσως χωρίς καν να σκεφτώ: Ο Δεκέμβρης του '44. θα ήθελα να μην είχε υπάρξει στη ζωή μου. Να μην είχε υπάρξει στην ιστορία. Και τώρα που γράφω για αυτόν, δεν ψάχνω να βρω τις αιτίες, δεν με νοιάζουν πια.
Ξέρω πως κάθε μου σελίδα θα την πληρώσω μ'ένα εφιαλτικό όνειρο. Ύστερα από τόσα χρόνια...εδώ στις Βρυξέλλες...
[...] Κι εγώ τώρα θα συνεχίσω να γράφω στον υπολογιστή για τον Δεκέμβρη που θέλω να σβήσω από τη μνήμη μου. Θα γράφω σκηνές σαν να είναι κινηματογραφική ταινία. Γιατί ο φακός της μνήμης μου τις κατέγραψε και βγαίνουν τώρα σαν τα αρχεία της ΕΡΤ, για να έρχονται μπροστά σου όσο και να θέλεις να τις ξεχάσεις. [...]
©2013, Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και Άλκη Ζέη
Word Chimes
