Χθες το βράδυ τελείωσα το μυθιστόρημα της Hanya Yanagihara και δεν ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα θλίψη για το ότι η ανάγνωση ενός βιβλίου έφτανε στο τέλος της (αν και όπως έχει πει o R.D. Cumming "A good book has no ending" ).
...Και το "Λίγη ζωή" είναι ένα καλό βιβλίο -πόσο μικρός χαρακτηρισμός!- που θα ζει μέσα μου, ίσως και για πάντα.
Αυτό που μου έκανε όμως το βιβλίο της Yanagihara, ήταν να με κάνει να δακρύσω και κυριολεκτικά να κλάψω για πρώτη φορά, συμπονώντας τους ήρωες της και σχεδόν βιώνοντας μαζί με αυτούς τις δικές τους φανταστικές ζωές....
Όμως όλοι μας γνωρίζουμε πως το μπαλόνι της φαντασίας δεν μπορεί να πετάξει χωρίς την ενέργεια της αληθινής πνοής...
Πρόκειται για ένα βιβλίο δραματικό μα συνάμα απίστευτα τρυφερό, που ενώ σε κάνει να αναριγήσεις από την αγριότητα που κρύβει ο άνθρωπος και που εντέλει αυτή βρίσκει δρόμους και ξεσπά, παράλληλα αγγίζει ότι πιο ευαίσθητο μπορεί να υπάρχει μέσα σε κάθε έναν από εμάς.
Θα μπορούσα κάλλιστα να πω πως πρόκειται για μια σύγχρονη ελεγεία της αγάπης, της ανιδιοτελούς αγάπης που δεν περιμένει τίποτα για να δώσει, της αγάπης που υπομένει και που ζει και αναπνέει δίπλα στην καθημερινή ασχήμια και στη δύσοσμη πραγματικότητα.
Το "Λίγη Ζωή"σε κάνει να νιώσεις άνθρωπος...εάν έχεις ξεχάσει πως είσαι.
***
Για τον Jude του βιβλίου... και για αυτούς που πονάνε από βαθιές εσωτερικές ουλές:
...And anytime you feel the pain, hey Jude, refrain
Don't carry the world upon your shoulders
Don't carry the world upon your shoulders
*Μπορείτε να διαβάσετε εδώ περισσότερα για το βιβλίο .
