...Δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη, ανθρωπιά....
Στο λάθος όμως του Αντώνη Σαμαράκη-που θέλησα να ξαναδιαβάσω μιας και φαντάζει πιο επίκαιρο σήμερα και που φοβάμαι πως θα παραμένει μια ζωή επίκαιρο λόγω της σκληρής φύσης της εξουσίας (ακόμα και η λέξη απο μόνη της είναι τραχιά) με όποιο πρόσωπο και αν αυτή παρουσιάζεται-η έννοια της ανθρωπιάς βρίσκει το απόλυτο νόημα της.
Τι ανακάλυψα στις σελίδες του; Πως όσο και αν είναι ισχυρή αυτή η τετράγωνη και μαθηματική λογική που μπορεί να εξουσιάσει τους ανθρώπους και την κοινωνία ολάκερη, τόσο πιο κοντά μπορεί να τους φέρει στη συνειδητοποίηση πως πρόκειται για ένα τεράστιο λάθος. Όσο μεγιστοποιούνται και εδραιώνονται αντιλήψεις που καρποφορούν το μίσος, δεν μπορείς παρά κάποια στιγμή να νιώσεις πως παγιδεύτηκες, πως σε οδήγησαν εκεί απο ένα λάθος δρόμο.
Ο δρόμος του Σαμαράκη μοιάζει με δρόμο προς την εξιλέωση. Εξιλέωση της ανθρώπινης φύσης, μέσα από την ίδια της την τραγωδία, αφού παγιδεύτηκε μόνη της στα δικά της γρανάζια και απαρνήθηκε ότι μέχρι τότε υποστήριζε με σθένος για να ενστερνιστεί έστω και για λίγα μόνο λεπτά την ουσία της ύπαρξης της.
Είναι απο εκείνα τα βιβλία που συνεχίζουν να μεγαλώνουν μέσα σου αφού τα έχεις ολοκληρώσει, ριζώνοντας όλο και πιο βαθιά το σπόρο της ελπίδας και της πίστης στον ίδιο τον άνθρωπο.
Γιατί όσο καλά και αν είναι οργανωμένο το "Σχέδιο", η έκπληξη-έκρηξη έρχεται πάντα από τη μέσα φωνή και όχι από τις προσταγές της όποιας εξουσίας.
Word Chimes
