Έβαλε όλα της τα παιχνίδια σε μια βαλίτσα και μ'αυτά έκανε να φύγει. Το κορίτσι με τη μικρή φιγούρα και τη μεγάλη καρδιά είχε γεννηθεί για ένα κόσμο χωρίς περιορισμούς και απαγορεύσεις. Τα λιγοστά της χρόνια ήταν αρκετά για να συνειδητοποιήσει πως το όνειρο δεν πρέπει να βολεύεται γιατί πάντα βαλτώνει...
Δεν έπρεπε ποτέ το σπίτι να λησμονήσει. Στο κήπο έστεκε βαρύ, χρόνια τώρα, ένα γέρικο δέντρο με ρίζες βαθιές. Σ'ένα κλαδί ή στο χοντρό του τον κορμό θα τύλιγε τη πιο γερή κλωστή και θα την τέντωνε μαζί της στο ταξίδι, να'χει ένα δέσιμο απτό. "Απ'τα χέρια μου η άκρη της κλωστής να μη χαθεί " και την έδεσε σφικτά και με μεγάλη προσοχή στο μικρό της το δαχτυλάκι.
Τώρα το μόνο που έλειπε ήταν το φόβο να νικήσει. Θα άφηνε πάντα ανοικτό το φως, το σκοτάδι να διαλύει , θα έκλεινε πάντα την ντουλάπα του μυαλού της, πριν κοιμηθεί, τα τέρατα να αποτρέπει. Το άγνωστο είναι αυτό που πάντα ενθουσιάζει, μα και η φαντασία ξέρει πολύ καλά πως να σκιάζει και το πιο ευτυχισμένο βασίλειο.
Word Chimes
