Σε μια πορεία μάθησης και παίδευσης του πνεύματος θεωρούσα πάντα οδηγό εκείνη την άσβηστη λαχτάρα για γνώση αλλά και μόνιμο σύμβουλο και σύντροφο του ταξιδιού την πιστή ευγένεια της ψυχής.
Έτσι φαντάζει στα μάτια μου λοιπόν ο πορευτής - επίδοξος δέκτης της πνευματικότητας, σαν ένας ταξιδευτής που με πολύ δύναμη και πείσμα προχωρά έναν δρόμο πάντα ανοδικό, μα που όμως πάντα θα φτάνει και θα μένει στα μισά όταν αφήνει πίσω του την ευγένεια της ψυχής και των τρόπων του, σαν μια σκιά που μπορεί να προσπεράσει, έναντι μιας κατά τα άλλα διογκωμένης λογικής και άπληστης συσσώρευσης γνώσης χωρίς ουσιαστικό σκοπό.
Τι είναι η καλλιέργεια του πνεύματος;
Είναι το κεφάλι μας ένα κομμάτι γης, που σπέρνεται από γνώση και φυτρώνει η ρίζα η πνευματική. Και είναι ξερά τα κλαδιά της γνώσης του δέντρου του ανθρώπινου πνεύματος, που φυτρώνουν σε ένα κεφάλι αδειανό από τα χλωρά φύλλα της ευγένειας. Είναι μονάχα τα φύλλα τα χλωρά θα βλαστήσουν ξανά και θα σπείρουν τους καρπούς της γνώσης σε ένα δεύτερο κεφάλι, σε μια δεύτερη γη που διψά να αναπτυχθεί και να καρποφορήσει.
Και είναι επιβλητικό το δέντρο τούτο του ανθρώπινου πνεύματος μα αδειανό από ουσία, γεμάτο μόνο από κομπασμό για το ύψος που κατάφερε να φτάσει.
Ραντεβού τέλη Μαρτίου....Ελπίζοντας πως όλο και περισσότερα δέντρα γνώσης θα καρποφορήσουν στα κεφάλια μας, με μια ευγένεια ταπεινή όπως αρμόζει σε ένα ανώτερο πνεύμα.
Word Chimes
