Μια τρύπα καλά ανοιγμένη, απόλυτα στρογγυλή, θαρρείς φτιαγμένη με διαβήτη.
Και βάζω τα χέρια μου να περνούν κάθε τόσο απο μέσα της, να διαπιστώνω τη διάμετρο της.
Δεν μεγαλώνει...Μονάχα παραμένει βασανιστικά ίδια...
Και ψάχνω τρόπους να απαλλαγώ, πασχίζω να σκεφτώ το κατάλληλο υλικό να την σφραγίσω...Και λέω πως προσπαθώ...Μα ποτέ δεν είναι αρκετό...
"Ξανά..Προσπάθησε ξανά...Αλλιώς εσύ και η τρύπα θα γίνεται ένα! Όχι άνθρωπος με τρύπα εντός...αλλά τρύπα με ανθρώπινο ιστό".
Word Chimes
