Πίνω,πίνω, πίνω και καπνίζω, καπνίζω, καπνίζω σαν μη με νοιάζει τι θα απογίνω. Σαν να δηλητηριάζω οικειοθελώς όλα μου τα κύτταρα . Να νιώσω την πίκρα στα χείλη μου, να ταιριάξω το μέσα περίβλημα μου με όλες μου τις αισθήσεις.
Και να, το πετυχαίνω! Βλέπω τον καπνό να με τυλίζει σε ένα πλεκτό δίχτυ, ακούω την ανάσα μου βαριά καθώς παλεύει να ακουστεί, το χνώτο μου κερνά σφηνάκια μυρωδιάς τον αέρα απο αλκόολ και νικοτίνη και αισθάνομαι το δέρμα μου στεγνό σαν αποτεφρωμένη σκόνη.
Φοβάμαι το αύριο και δοκιμάζομαι στο παρόν. Μα είναι απάτη όλο αυτό. Αληθινή σκηνή με ψεύτικο σενάριο. Ένας δειλός στρατιώτης που πέφτει στη μάχη με σθένος αλλά τρεμάμενα πόδια και ξέρει πως θα λιποτακτίσει το επόμενο πρωινό καθώς θα αντικρύσει και πάλι τον ήλιο και θα σκεφτεί "δεν είναι μέρα για πόλεμο!"
Μοιάζει περισσότερο σαν μια μετάβαση απο το πνιχτό σκοτάδι στο φως. Μια απαραίτητη διαδρομή μέσα απο ένα τούνελ που χωρίζει τις σκιές απ'τη ζωή. Κάποιος θα μείνει στη θέση του...και θα σεργιανά σαν σκιά απο τοίχο σε τοίχο. Θα πέφτει πάνω σε ανθρώπινα σώματα αλλά θα τα διαπερνά χωρίς να τα αγγίζει. Κάποιοι άλλοι θα παραμένουν συνεχώς μέσα στο τούνελ, στην αιώνια μετάβαση. Σαν σε εφιάλτη θα τρέχουν συνεχώς προς το φως που θα τους καίει τα μάτια αλλά θα μένουν κολλημένοι στο ενδιάμεσο. Και οι τρίτοι...Ω τι τυχεροί! Θα περάσουν μετά κλάδων και βαίων στην απόλυτη λάμψη μεταλλαγμένοι στην πορεία τους. Νικητές και νικημένοι, μα προπάντων κερδισμένοι, με αντίτιμο κλεφτιές ματιές πίσω απο την πλάτη τους σαν κάτι να τους παραμονεύει.
Ένα ένα βήμα τη φορά και θα φτάσω! Θα κάνω τη δική μου βασανιστική πορεία και θα φορέσω στο κεφάλι μου το βάιο στεφάνι!
Ως τότε θα πίνω, θα πίνω θα πίνω και θα καπνίζω, θα καπνίζω θα καπνίζω.....μέχρι να έρθει η στιγμή να γυρίσω το κεφάλι μου προς τα πίσω και όλο αυτό να είναι ένα βαρύ παρελθόν.
Word Chimes
*Αφιερωμένο στις ανθρώπινες σκιές που λαχταρούν το φως.
