Ποια είναι η μεγαλύτερη δύναμη; Σίγουρα όχι η σκέψη. Γιατί η σκέψη γεννά τα φαύλα όπως και τα κρείτονα.
Η αγάπη όμως; Αδιαμφισβήτητα η αγάπη ανευ όρων και προυποθέσεων είναι η δύναμη εκείνη που δεν καταλύει αλλά μονάχα δημιουργεί. Δημιουργεί την ευτυχία και την πραγματική συμπαντική ισορροπία. Πηγάζει αλλά και καταλήγει στο πραγματικό νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Σκεφτείται έναν κόσμο χωρίς εχθρούς. Εχθρούς κατασκευασμένους απο τον ίδιο τον άνθρωπο. Γιατί έμαθε ο κόσμος να επενδύει στο φόβο, να κρύβει τα καλύτερα του στοιχεία -και αυτά που θα έπρεπε απο φύση να καλλιεργεί-και να προβάλει πάνω του καθώς και στους άλλους μονάχα την άγρια ζωώδη πλευρά του. Αλλά και πάλι αυτό δεν μοιάζει σωστό....Ποιο ζώο "κυνηγά" το θήραμα του μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει το εγώ του; Να νιώσει υπεροχή για την ίδια την υπεροχή;
Καταλήγω στη σκέψη πως ο άνθρωπος έχει χάσει τη πορεία του. Αδυνατώ να πιστέψω πως είναι ένα ξένο κομμάτι της αλυσίδας της ζωής. Ίσως ο κρίκος που υπερτίμησε το ρόλο του και σκούριασε απο την υπεροψία του στην πορεία.
Ευλογία και κατάρα θα έλεγα να είσαι νοήμων ον, αν η νοημοσύνη σε παρεκκλίνει απο τη φύση σου. Γιατί ο άνθρωπος ήταν, είναι και θα είναι φτιαγμένος πάντα να αγαπά και να αγαπιέται, όσο και αν η δύναμη της παραποιημένης σκέψης μπλοκάρει κάθετι αγνό.
Σκεφτείτε αυτό που έχει πει ο Γκάντι. Πίσω απο έναν άνθρωπο γεμάτο κακία κρύβεται μια κακή ιδέα...Δηλαδή σκέψη. Αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός. Η ιδέα και όχι ο άνθρωπος! Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βιαστείτε να κατηγορήσετε κάποιον, κατηγορήστε την ιδέα, την σάπια σκέψη που δηλητηριάσε το μυαλό του και όχι τον ίδιο.
Ψάχνουμε να βρούμε λύσεις στα άλυτα προβλήματα μας, σαν άτομα, σαν μέλη μιας κοινωνίας, σαν πολίτες μιας χώρας αλλά η απάντηση είναι μια: δεν αγαπάμε! Δεν αγαπάμε πραγματικά! Ούτε καν την ίδια μας την ύπαρξη! Γιατί δεν μπορώ να αγαπώ τον εαυτό μου αν δεν αγαπώ τους άλλους!
Σκέφτομαι άρα υπάρχω,έχω υπόσταση. Ποια η ουσία της υπόστασης μου όμως άμα δεν αγαπώ;
Word Chimes
Η αγάπη όμως; Αδιαμφισβήτητα η αγάπη ανευ όρων και προυποθέσεων είναι η δύναμη εκείνη που δεν καταλύει αλλά μονάχα δημιουργεί. Δημιουργεί την ευτυχία και την πραγματική συμπαντική ισορροπία. Πηγάζει αλλά και καταλήγει στο πραγματικό νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Σκεφτείται έναν κόσμο χωρίς εχθρούς. Εχθρούς κατασκευασμένους απο τον ίδιο τον άνθρωπο. Γιατί έμαθε ο κόσμος να επενδύει στο φόβο, να κρύβει τα καλύτερα του στοιχεία -και αυτά που θα έπρεπε απο φύση να καλλιεργεί-και να προβάλει πάνω του καθώς και στους άλλους μονάχα την άγρια ζωώδη πλευρά του. Αλλά και πάλι αυτό δεν μοιάζει σωστό....Ποιο ζώο "κυνηγά" το θήραμα του μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει το εγώ του; Να νιώσει υπεροχή για την ίδια την υπεροχή;
Καταλήγω στη σκέψη πως ο άνθρωπος έχει χάσει τη πορεία του. Αδυνατώ να πιστέψω πως είναι ένα ξένο κομμάτι της αλυσίδας της ζωής. Ίσως ο κρίκος που υπερτίμησε το ρόλο του και σκούριασε απο την υπεροψία του στην πορεία.
Ευλογία και κατάρα θα έλεγα να είσαι νοήμων ον, αν η νοημοσύνη σε παρεκκλίνει απο τη φύση σου. Γιατί ο άνθρωπος ήταν, είναι και θα είναι φτιαγμένος πάντα να αγαπά και να αγαπιέται, όσο και αν η δύναμη της παραποιημένης σκέψης μπλοκάρει κάθετι αγνό.
Σκεφτείτε αυτό που έχει πει ο Γκάντι. Πίσω απο έναν άνθρωπο γεμάτο κακία κρύβεται μια κακή ιδέα...Δηλαδή σκέψη. Αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός. Η ιδέα και όχι ο άνθρωπος! Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βιαστείτε να κατηγορήσετε κάποιον, κατηγορήστε την ιδέα, την σάπια σκέψη που δηλητηριάσε το μυαλό του και όχι τον ίδιο.
Ψάχνουμε να βρούμε λύσεις στα άλυτα προβλήματα μας, σαν άτομα, σαν μέλη μιας κοινωνίας, σαν πολίτες μιας χώρας αλλά η απάντηση είναι μια: δεν αγαπάμε! Δεν αγαπάμε πραγματικά! Ούτε καν την ίδια μας την ύπαρξη! Γιατί δεν μπορώ να αγαπώ τον εαυτό μου αν δεν αγαπώ τους άλλους!
Σκέφτομαι άρα υπάρχω,έχω υπόσταση. Ποια η ουσία της υπόστασης μου όμως άμα δεν αγαπώ;
Word Chimes
