Ο Χόρχε Μποκάι μας οδηγεί και μας αναλύει τη θετική, μα συνάμα επίπονη διαδρομή στο δρόμο των δακρύων, που τη θεωρεί απαραίτητη για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε αφήνοντας πίσω μας ότι δεν υπάρχει πια.
Αυτό που θέλω κυρίως να κρατήσω απο το βιβλίο είναι ότι στο αναπόφευκτο πόνο που μας επιφυλάσει η ζωή, μετά το πέρας της διαδρομής, η συνειδητοποίηση ότι μας αφήνει πιο δυνατούς και πιο ολοκληρωμένους σαν προσωπικότητες είναι ένα σημαντικό όφελος, που μόνο κάτι τόσο δύσκολο όσο μια απώλεια θα μπορούσε να επιφέρει.
Θετικό το μήνημα του Χόρχε Μπουκάι μα αν θα μπορούσα να απευθυνθώ στον ίδιο θα του έλεγα:
"Κύριε Μπουκάι, διαβάζοντας το βιβλίο σας, ένιωσα πραγματικά να πορεύομαι στο δρόμο των δακρύων. Σελίδα σελίδα, βίωσα έστω και πλασματικά το πένθος".
Word Chimes
