Μου έμαθαν για μια Ελλάδα πρότυπο, για μια Ελλάδα υψηλών ιδανικών… Η Ελλάδα όμως που έμαθα να αγαπώ, τώρα μου γυρίζει την πλάτη…Η Ελλάδα που βιώνω κάθε μέρα στο πετσί μου, με τρώει όπως το σκουλήκι τρώει τον θαμμένο βαθιά στη γη νεκρό.
Είναι πραγματικά θλιβερό να ζω σε μια χώρα που αντί να μου κρατάει το χέρι, μου βάζει το πιστόλι στον κρόταφο.
Κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να πιαστώ από κάτι θετικό, να με «θρέψει» η ελπίδα με χαμόγελο. Όλα μοιάζουν βαλτωμένα και μέσα σε αυτό το «βάλτο»βουλιάζω και εγώ. Νιώθω τεράστιο βάρος να με κρατάει κάτω από το λάσπη και εγώ να παλεύω να βγω στην επιφάνεια.
Και αν καταφέρω να βγω, πόσο «λερωμένη» θα είμαι;
Παλεύω να κρατήσω «καθαρό» το μυαλό και την ψυχή μου. Κάνω όνειρα αλλά στο τέλος της μέρας εξατμίζονται… Σκέφτομαι το μέλλον αλλά ο φόβος μου προκαλεί δυσοίωνες σκέψεις…
Ποιος μου στερεί την ευτυχία και γιατί; Ποιος αποφάσισε το παρόν μου και στερεί το μέλλον μου;
Και όποτε λέω να τα παρατήσω και να αφεθώ στην «μαυρίλα» και τη θλίψη, σκέφτομαι εμένα και όλα εκείνα που πρέπει να πετύχω. Όχι! Δεν θα αφήσω τίποτα και κανέναν να με αλλάξει. Θα παλέψω και αν στην πορεία βρεθώ να καίγομαι στις φωτιές τους, θα ξαναγεννηθώ από τις στάχτες μου!
WORD CHIMES
