Και να που τώρα, εδώ, ακριβώς αυτή τη στιγμή, μοιάζω με κάτι άλλο. Δεν βλέπω ποιος είναι μπρος μου, δεν βλέπω ποιος είναι πίσω μου, μα ανάμεσα τους φαντάζω σαν ένα απομεινάρι από κόκκαλα και σάρκα.
Με το βλέμμα στραμμένο χάμω μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους του σταθμού, εξερευνώ πόσο βαθιά μπορεί να χαθεί μια ψυχή.
Και στο πέρασμα τους, στο βιαστικό και ανελέητο προσπέρασμα του κόσμου, έμαθα να μετρώ παπούτσια και να "λύνω" τα κορδόνια της ζωής τους, δίνοντας τη δική μου εικόνα σε ένα μάτσο από δερμάτινες σόλες που ένιωθα καθημερινά να πατούν επάνω μου.
Τούτη τη στιγμή, που νιώθω σαν μια πάνινη κούκλα μισο-άδεια από κλωστές και βαμβάκι, είναι η χειρότερη μου...
Ένα ζευγάρι από νεανικά αθλητικά παπούτσια με προσπερνά. Το χοροπηδηχτό βάδισμα γεμάτο ζωή έρχεται σαν μια ψαλιδιά στο κρεμάμενο κεφάλι μου, το ξεχαρβαλωμένο.
Ποια είναι;
Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως δεν είμαι εγώ...Δεν είμαι εγώ...
Λες και ξέρω πια που να τοποθετήσω το εγώ μου. Χαμένο μες τις σκιές, καθρεφτίζεται πότε πότε πάνω στα αυτόματα μηχανήματα εισιτηρίων, ψάχνωντας για τυχόν ξεχασμένα ψιλά στις σχισμές. 50, 20, ακόμα και 10 λεπτά κοστολόγησα τον εαυτό μου....Τώρα το εγώ μου πήρε τη μορφή μουτζούρας.
Που βρίσκομαι;
Τρια σκαλοπάτια πριν από το τέλος και μια ατελείωτη διαδρομή προς την έξοδο.
Πόσο πιο εύκολο θα ήταν να σερνόμουν για να ανέβω από το να πασχίζω να πατήσω στα πόδια μου. Δεν περπατάω πια, δεν έχω πόδια...Άλλωστε το κατάλαβα πια, δεν είμαι πλέον άνθρωπος.
Να συρθώ με τα τέσσερα, να ξαναπεράσω την ανθρώπινη διαδικασία του χρόνου, μπας και καταφέρω να σταθώ και πάλι όρθια. Να μάθω να περπατάω και να αντικαταστήσω τα παπούτσια με πρόσωπα και τα κορδόνια με μάτια.
Μόνο να μου μάθαινε κανείς ξανά να περπατάω...
Έπεσα...
Ένα σκούντημα ήταν αρκετό.
Και αναρωτιέμαι, τώρα που τρέχει αίμα από τα γόνατα μου....
Είναι που θέλουν να αρχίσω το μπουσούλημα ή που εύχονται να παραμείνω χάμω μια για πάντα;
Πολύ φοβάμαι...
Πως απλά...
Αδιαφορούν...
Word Chimes
