Φαίνεται πως πρόκειται για ανθρώπους που ολόκληρο το σύμπαν ζει μέσα στο κεφάλι τους. Σε κάθε γωνιά του μυαλού τους κατοικεί εκείνος που πόνεσε, που αγάπησε, που ονειρεύτηκε , που έκανε όλα αυτά που ο ίδιος δεν μπόρεσε να βιώσει με τον ίδιο τρόπο που βιώνουν οι εικονικοί του χαρακτήρες. Ακόμα και όταν "μιλά" σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει κάποιον άλλον. Κάποιον που του μοιάζει ή που θα έμοιαζε φριχτά εάν κατάφερνε να του δώσει σάρκα και οστά με τον ίδιο εύκολο τρόπο που του δίνει υπόσταση μέσα από τις λέξεις του.
Είναι τόσο εύλογο αν το σκεφτείς. Η σκέψη αυτή έρχεται και εφαρμόζεται άψογα, όπως εφαρμόζεται ένα εξάρτημα απαραίτητο πάνω σ'ενα μηχανισμό για να λειτουργήσει, πάνω στην άλλη σκέψη περί συναισθημάτων και λόγου. Όταν ένα συναίσθημα μπορεί να εξηγηθεί με λόγια παύει να βιώνεται, έλεγε ο Νίτσε και ο συγγραφέας για να μπορέσει να εξηγήσει βιώνει πλασματικά.
Ακούγεται υπερβολικά λογική αυτή η εξήγηση και ίσως να μην αρμόζει με την ψυχοσύνθεση ενός καλλιτέχνη. Πως αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί ώστε να μη χάνεται η αγάπη για το μυστήριο που κρύβεται πίσω από την τέχνη, τόσο για τους ίδιους του συγγραφείς όσο και για τους αναγνώστες τους; Ίσως κάπως έτσι.... Σαν γεννηθεί εκείνος που τον διάλεξε ο λόγος για αγγελιοφόρο του, θα αναζητά πάντα την έκφραση του. Μοιάζει να ψάχνει μια λύτρωση, που όσο περνάει ο καιρός τόσο συνειδητοποιεί πως δεν θα έρθει ποτέ... και όλο την αναζητά και όλο απογοητεύεται... και όσο απογοητεύεται άλλο τόσο γοητεύεται. Μέχρι να φτάσει στο σημείο να ζει για να γνωρίζει εκ βαθέων πως η ίδια η ανάγκη είναι η λύτρωση.
Ευαίσθητα πλάσματα οι καλλιτέχνες...Το ίδιο όμως σκληρά, λέω εγώ, για να μπορούν να "παίζουν" με την ευαισθησία τους.
Ραντεβού τέλος Αυγούστου.
Word Chimes
