Με τη μαγεία τούτου του κόσμου έραψε φουστάνι
κι ύστερα με στεφάνι τίμησε τα χρώματα της γης
"Έαρ εσύ, καλή μου νύμφη
Σπείρε καρπούς και άκουσε τη πείνα της βροχής"
Σαν καμώθηκε από της μέρας τη δόξα
Τα όνειρα της άπλωσε μετρώντας τα να γιάνει
Μα πάντα κράταγε σιμά
-μιας ηρωίδας δαγκωνιά-
το μήλο που θα έφερνε της χειμωνιάς την πλάνη
Χώμα υγρό και βρόχινος αέρας
Και ξύλινα γλυπτά δίχως σκαλίσματα κομψά
ταιριάξανε στο βλέμμα της
Φύλλα ξερά και άκρα μουδιασμένα
Και σε αυλή δίχως ζωή με σκουριασμένη τη ψυχή
βολεύτηκε το σώμα της
Με δέρμα άσπρο του χιονιού
Σελίδα
Με χείλη κατακόκκινα
Σφραγίδα
Με αίμα κρυφά ζεστό
Ελπίδα
Word Chimes
