Έστρωσα το τραπέζι μου όσο πιο λιτά μπορούσα.
Άσπρο τραπεζομάντηλο και κρυστάλλινα ποτήρια.
Η μοναδική μου καλεσμένη ήρθε και κάθησε στη θέση της, ακολουθούμενη από τυπική επισημότητα και περίλαμπρη περηφάνια.
Έφαγε λαίμαργα.
'Ανοιγε το στόμα της μονάχα για να καταπιεί φαϊ και σιωπή και πότε πότε μου έριχνε ένα βλέμμα για να διαπιστώνει πως ήμουν ακόμα εκεί.
Ύστερα σηκώθηκε.
Αποχώρησε στο διπλανό δωμάτιο, σα να μην ήθελε να είναι παρούσα στο μάζεμα του τραπεζιού.
Και έμεινα να μαζεύω τα αδειανά της πιάτα και ότι είχε αφήσει πίσω η παρουσία της.
Τα σταθερά της χέρια είχαν βρωμίσει το άσπρο τραπεζομάντηλο.
Είχαν σπάσει τα κρυστάλλινα ποτήρια.
Αναστάτωση...
Μέσα από την κλειδαρότρυπα τώρα με παρατηρεί η μοναξιά μου.
Word Chimes
