Για όλα αυτά που δεν χωράνε σε λόγια, θέλω να αφιερώσω τη μηνιαία μου γραφή και να παραθέσω τις σκέψεις μου, μονάχα σχηματίζοντας ένα σύννεφο άπιαστο και απάτητο για αυτά, μιας και θα ήταν άδικο να τοποθετήσω ένα πλαίσιο ορίων.
Η απλότητα, η καθημερινή ροή της ζωής που κρύβει αμέτρητες συγκινήσεις, θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν μπορεί να περικλύσει στους κύκλους της κάτι το ανεξήγητο, όπως ένα συναίσθημα που γεννάει κάτι καινούργιο μέσα σου χωρίς όμως να το ονοματίζει. Γιατί όμως να είναι εφάμιλλη η περιπλοκότητα για κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί; Ίσως να είναι η αποστομωτική απλότητα του που δεν αφήνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να το αλλοιώσει εκλογικευοντάς το.
Ένα μυαλό μοιάζει ικανό να δουλεύει ακούραστο μέρα νύχτα, περιγράφοντας δύσκολα κιτάπια. Όμως μπροστά σε κάτι που "στέκει" ξεκάθαρο, γυμνό από οποιοδήποτε μυστήριο, το μυαλό χάνει το ρυθμό του, λες και ήταν πάντα προγραμματισμένο για τα δύσκολα και όχι για τα απλά.
Γυμνό από μυστήριο, αυτό που δεν μπορεί να εξηγηθεί. Γιατί ο λόγος, που δεν μπορεί να το αγγίξει, δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει ως κάτι απόκοσμο, ως κάτι ξένο.
Ριζωμένη βαθιά η απλή ομορφιά απ'άκρη σ'άκρη μας, κι ας κάνουμε κόπο, συνειδητά, να την μετατρέπουμε σε κάτι άλλο από αυτό που είναι, ακόμα και να την ξεριζώνουμε. Λες και φοβόμαστε αυτό που δεν ζητά τίποτα απο εμάς, παρά μονάχα την παράδοση μας. Λες και η ταυτότητα του εγωιστή ενήλικα, που έχουμε κρεμάσει σαν ταμπέλα μέσα μας-για να εναρμονίζεται με την εξωτερική μας εικόνα-προσβάλλεται απο την αθωότητα που πρέπει να υιοθετήσουμε ώστε να αφεθούμε σε ένα συναίσθημα... Χωρίς πως για γιατί...Χωρίς επειδή και αλλά....
Με όλα αυτά που δεν μπορώ να πω με λέξεις -όσο και αν τις αγαπώ- η αίσθηση μου για το μήνα που πέρασε. Δεν πρόκειται για το αίνιγμα της Σφίγγας, αλλά για την ομορφιά μια αόρατης εσωτερικής γραφής που δεν πρόκειται ποτέ να αποκρυπτογραφήσουμε.
Ραντεβού τέλη Νοέμβρη. Μέχρι τότε...Αφήνομαι...Να απολαμβάνω αυτά που δεν καταλαβαίνω.
Word Chimes
