Θλιμμενη σονατα

Πάει καιρός που είχε να την κρατήσει κάποιος στα χέρια του. Να την αγκαλιάσει στοργικά και να περάσει το εσωτερικό από τις παλάμες του πάνω στις σχηματισμένες της καμπύλες. Να νιώσει τη θέρμη της επιφάνειας της, αυτή τη σπινθιροβόλα ζέστη που σα να κουβαλά ηλεκτρικό φορτίο διαπερνά το δέρμα και αφήνει στον αέρα μια οσμή ηδονική- καμένης σάρκας από πόθο.  Ένα άρωμα βαρύ και παλιό, σφραγισμένο για χρόνια, ραντισμένο επάνω στο φρέσκο ιδρώτα του κορμιού της.

Πάει καιρός που κάποιος ακούμπησε με τα τραχιά δάχτυλα του τις χορδές της. Σαν την γρατζούνιζες, έσκουζε στην άρρυθμη μελωδία σου βγάζοντας κραυγές πόνου και ευχαρίστησης για την κακομεταχείρηση. Σαν πάλι την άγγιζες απαλά, μαλακό πανί που διέσχιζε τις πιο σκληρές συρμάτινες χορδές της από τη μια τους άκρη ως την άλλη, γλυκοτραγουδούσε σιγανά, μυστικά, μόνο για σενα, με βογγητά ερχόμενα από την χώρα των Βάσκων.

Ένα όργανο-κορμί φτιαγμένο για κάθε είδους χέρια. Μια ζωή-αποστολή, να εκπληρώνει και να ανέχεται κάθε τύπου επιθυμίες.... 

Χθες βράδυ ονειρεύτηκε το τέλος, την καινούργια αρχή. Κάποιον που δεν την άγγιζε, μόνο καθόταν απέναντι της και την κοιτούσε. Και την κοιτούσε ώρες ολόκληρες χωρίς παράπονο, χωρίς τον πόθο να κρέμεται από τα μάτια του έτοιμος να την καταπιεί.

Και ήρθε εκείνη η στιγμή που ήχησε από μόνη της....Χωρίς τριβή, χωρίς επαφή....Και ήταν ήχος πικρός, φορτωμένος από μαράζι...Ασήκωτος...Λυτρωτικός...
Μια αγκαλιά...Ποτέ ξανά δεν είχε αισθανθεί ελεύθερη, παρά μονάχα μέσα σε εκείνα τα δυο χέρια που μπόρεσαν και χώρεσαν τον ήχο της.

Χθες βράδυ ονειρεύτηκε πως έπαιξε την πιο θλιμμένη της σονάτα και βρέθηκε κάποιος που ήθελε να την ακούσει...

Word Chimes