Αύγουστος: Δεν είναι μονάχα ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού. Είναι κάτι παραπάνω...Ένα πέρασμα απο μια αίσθηση σε μια άλλη...Ένα σημείο κομβικό που συναντιέται το παρόν με το μέλλον, σαν διεργασία χημική, εγκεφαλική. Στο δικό μου το μυαλό μοιάζει με καζάνι που βράζει τα συστατικά του σε χαμηλή φωτιά, ίσα ίσα να τα μπερδέψει μεταξύ τους κι μέσα στον ατμό να βρίσκεις εσένα-εσένα του τώρα και εσένα σαν μια εικασία μελλοντική.
Μεσ'τα μελτέμια του παρασέρνει τις σκέψεις. Ξαναφέρνει ότι είναι άξιο για θύμηση και αγριεύει τις θάλασσες. Τις θάλασσες αυτές που αγγίζει με τα αέρινα χέρια του και φέρνουν με τα ασπρισμένα τους κύματα έως έξω τις σκέψεις για αλλαγές.
Πάντα κάπου θέλεις να πας, πάντα κάπου θέλεις να φτάσεις, μα ποτέ ο δρόμος αυτός δεν ανοίγει αν δεν πατήσεις στα βήματα αυτά τα δικά σου, τα χνάρια των οποίων δεν σβήνουν, μόνο καλύπτονται απο την σκόνη του καιρού.
Είναι σαν τα παιδικά χρόνια που κουβαλά κανείς μαζί του όσα χρόνια κι αν περάσουν και που τα
Κάπως έτσι αισθάνομαι τον μήνα που έρχεται....Μια σύμπνοια μιας ανάλαφρης σκέψης, με μια ενδότερη ανάγκη για σκέψη που χαράσει το περίγραμμα ενός νέου δρόμου.
Έτσι μέχρι την επόμενη φορά, θα αφήσω τον Αυγουστιάτικο αέρα να πλανιέται στα μαλλιά μου και τον εαυτό μου να παρασύρεται απο σκέψεις του τώρα και του μετά.
Ραντεβού τέλη Αυγούστου.
Word Chimes
