Κάπου εκεί ανάμεσα
τα στήθη μου ξεσκίζει
καθώς το σώμα σείεται
σε αόρατο ρυθμό
Πρώτα του κόρακα
το καραφλό κεφάλι
κι ύστερα οι φτερούγες του
μαύρες σαν το κενό
Κράζει ένα όνομα
με το δικό μου μοιάζει
μα η λέξη ηχεί ανάποδα
σα να μην είμαι εγώ
Στον ώμο μου
γαμψά νύχια καρφώνει
είμαι της σάρκας σου
σαν λέει, το μυθικό πτηνό
Κρέμεται πάνω μου
τυφλά τ'ακολουθώ
και ας ξέρω πως πνίγω μέσα μου
το περιστέρι το λευκό
Word Chimes
