Φόρεσε το μπλέ της το κοστούμι, φούστα που αναδείκνυε τη θηλυκότητα της και σακάκι για να προσδίδει σοβαρότητα, και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη...Αναλλοίωτο το χρώμα, σαν αποσπασματικό κομμάτι απο το πιο σκούρο σημείο του ουρανού, δεν συμβάδιζε με το ξεθωριασμένο της όνειρο.
Πλύθηκε, σιδερώθηκε και κρεμάστηκε άπειρες φορές, χάνοντας λίγο λίγο κάτι απο τη γοητεία και τη λάμψη του. Μονάχα τούτη η στολή του έμεινε σαν αναμνηστικό κειμήλιο πως κάποτε υπήρχε, μια στολή άψογη στην εμφάνιση μα στενή για τα μέτρα της νέας πραγματικότητας.
Το μεταξωτό μαντίλι στο λαιμό, απαλό στην υφή του, μα πνιγηρό, σαν την έλλειψη οξυγόνου στα 30.000 πόδια. Κρεμασμένη ταμπέλα μιας ιδιότητας "πληροφορίες εντός", ένα ανθρώπινο κατάστημα "ανοικτόν" για παροχή υπηρεσιών που πλέον έμοιαζαν καταναγκαστικές χωρίς το ίχνος της αρχικής τους ευχαρίστησης.
Και απαραίτητο αξεσουάρ, μια μικρή βαλίτσα σε μέγεθος για να χωρά όλη της τη ζωή. Μια μικρή ζωή που την έσερνε απο αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο και απο χώρα σε χώρα, έρμαιο στα αδιάκριτα μάτια του ελέγχου κάθε φορά που η δουλειά πρόσταζε να την μεταφέρει χωρίς σκοπό σε Ελληνικούς και ξένους τόπους.
Πως να κάνεις σπίτι σου δυο φτερά και μερικές τουρμπίνες που με σχεδόν δεσποτικό τρόπο σε απομακρύνουν απο την αρχέγονη ανάγκη της εστίας;
Αυτό είχε περισσότερο στο νου απο τότε που το ταξίδι έχασε την ουσία του και διαλύθηκε έτσι εύκολα και γρήγορα όπως αποκόπτεται ένα σύννεφο απο το υπόλοιπο του σύνολο. Μια εστία βαθιά ριζωμένη στη γη, κολώνες ακλόνητες απο τα σκαμπανεβάσματα του αέρα, πόρτες και παράθυρα μιας ζωής που μπορείς να βαδίσεις στο χώμα, αφήνοντας τα ίχνη σου για να μπορείς να επιστρέφεις πάντα πίσω.
Και το προσποιητό χαμόγελο...Πόσο την κούραζε και αυτό...Ένιωθε κομπάρσος ηθοποιός σε αλλεπάλληλες παραστάσεις του αέρα, με την προσγείωση να εξαφανίζει κάθε φορά τη σκηνή, κλείνοντας την αυλαία χωρίς το απαραίτητο χειροκρότημα.
Μονάχα στην απογείωση έβρισκε ακόμα μια μικρή ευχαρίστηση. Μια απατηλή αίσθηση ενός ταξιδιού που δεν θα έχει επιστροφή για να μετατραπεί πάλι σε ταξίδι. Πόσο να διαρκέσει η λανθασμένη αίσθηση του αέρα; Μερικές ώρες μέχρι την επόμενη απογείωση.
Και κυλά έτσι ο χρόνος, μεταξύ ουρανού και απανωτών διαψεύσεων αφού ανέβασε το όνειρο της τόσο ψηλά σε έναν απραγματοποίητο ορίζοντα. Αυτό που μένει, είναι να το ρίξει, να σκορπίσει στον άνεμο, έτσι όπως συστάθηκε εξ αρχής και απο τα κομμάτια του, τα πεταμένα εδώ και εκεί κατάχαμα, να χτίσει ένα καινούργιο, που αυτή τη φορά θα έχει τον ουρανό μονάχα για σκεπή.
Word Chimes
