"Aspasia" painting by Henry Holiday
Ακόμα χόρευε...Η πίστα είχε αδειάσει κι όμως εκείνη ακόμα χόρευε...
Με κλειστά μάτια και με μέλη ξεχαρβαλωμένα, θαρρείς και τίναζε απο πάνω της καθετί περιττό: σκέψεις, φόβους, αδιέξοδα...
Οι λιγοστοί επισκέπτες που είχαν απομείνει, την κοίταζαν όπως θα κοίταζαν ένα πλάσμα που έχει πέσει σε παροξυσμό. Δαιμόνια είχαν εισέλθει στο σώμα της και πάλευαν για έπαθλο την ψυχή της.
Κι όμως δεν την ένοιαζε, κι ας ένιωθε το βλέμμα τους καρφωμένο πάνω της. Τα μάτια της κλειστά να μη βλέπει, σα να πορευόταν ψηλαφιστά στο σκοτάδι με μοναδική αίσθηση, το ένστικτο για οδηγό.
Στριφογυρνούσε και όλο ένιωθε ότι θα πέσει, για να τελειώσει αυτός ο χορός της "ντροπής" αλλά βάσταγαν καλά τα πόδια της. Άλλη μια στροφή...Ακόμα μια...Και χάραζε νοητούς κύκλους που την οδηγούσαν όλο και πιο βαθιά σ'ένα όνειρο ποτισμένο απο αλκοόλ και μελωδία.
Και να που έφτασε! Ένα ταξίδι αστραπή στο χρόνο για να βρει την ταυτότητα της, την αρχαϊκή.
Είναι πάλι κάτω απο τον Αττικό ουρανό και όλα μοιάζουν τόσο ίδια αλλά και τόσο διαφορετικά. Ποιος ρόλος τάχα να της μοιάζει; Ποια πρόσωπα να εξουσιάζουν τη ζωή της; Και όλα εμφανίζονται μπροστά της σαν να έμελε να γίνει θεατής του εαυτού της.
Δεν ανήκει σε κανέναν. Μια γυναίκα της ντροπής αλλά και του θαυμασμού. Δυνατό πνεύμα καλυμμένο απο ένα ζωηρό παρουσιαστικό.
Ποιες γυναίκες τολμούν να ορθώσουν φωνή; Να διατυπώσουν βαθιά άποψη; Να προτάξουν την θηλυπρέπεια τους στα αντρικά γρανάζια της γνώσης; Εκείνες που φέρουν το πέπλο της αμαρτίας...Εκείνες που ατιμώνονται χωρίς κύρη στο σπιτικό τους.
Κι όμως...Κάτω απο αυτό το πέπλο υπάρχει η ουσία, η διαφορετικότητα. Η ανάγκη ενός άντρα να ξαπλώσει στο κρεβάτι με το μυαλό της γυναίκας. Έτσι αποκτούν όλα νόημα. Μέσα απο τη συνουσία του αρσενικού και θηλυκού πνεύματος γεννιέται ένας πολύπλευρος κόσμος, που αντικρίζει κανείς και με τα δυο μάτια, που αντιλαμβάνεται με ολάκερη την ύπαρξη του.
Τρομαγμένη μα και ευχαριστημένη άνοιξε τα μάτια της και έκοψε το ταξίδι στη μέση. Έψαξε να τον βρει στο άδειο δωμάτιο...Η ανάγκη του θα τον φέρει κοντά της. Πάνω σε αυτό μπορεί να βασιστεί. Ένας Περικλής πάει και έρχεται όπως θέλει...Μόνο που ξέρει και ο ίδιος πως όταν είναι μακριά της, πάντα θα παραπατάει....
Κράτησε το χαμόγελο της βαθιά μέσα της και έδωσε τέλος στην τελετουργική αυτή διαδικασία.
Word Chimes
