Ένιωσα ντροπή, μια ειλικρινή θλίψη για το χρόνο που πέρασε, που άφησα εγώ να περάσει χωρίς να δώσω στην ανάγκη μου αυτή ότι επιθυμούσε. Μα απο την άλλη γνωρίζω πως το κλειδί θα βρίσκεται πάντα στο χέρι μου, ενωμένο με έναν ομφάλιο λώρο στο βαθύτερο μου κέντρο. Τι είναι αλήθεια η γνώση; Περγαμηνές και διακρίσεις, ένα υψηλό βάθρο για να στέκει κανείς αποκομμένος με τη μοναξιά του για μόνη συντροφιά; Αλίμονο σ'αυτούς που φόρεσαν το στέμμα του ανώτερου άρχοντα στο βασίλειο του πνεύματος! Δεν ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός....Δεν ήταν ποτέ αυτός ο λόγος που "φορτώθηκε" ο άνθρωπος ένα σακούλι για να γεμίζει γνώση....Ο ρόλος του κλειδοκράτορα του δόθηκε για να ανοίγει τις αστείρευτες πηγές προς ένα κοινό όφελος. Γιατί η γνώση σε εξελίσσει, πρώτα εσένα τον ίδιο και ύστερα σε "χρεώνει" με μοίρασμα δίκαιο.
Ραντεβού τέλη Ιουλίου....πάντα με στόχο τη πραγματική σπουδαιότητα!
Word Chimes
