Έτσι έπρεπε να ξεκινήσει, αριστερόστροφα, αντίθετα απο τους δείκτες του ρολογιού. Ανάποδα σε όσα γνώριζε έως τώρα. Θα έσφιγγε με το αριστερό χέρι τις νέες γνωριμίες, θα έμπαινε πάντα με το αριστερό πόδι σε κάθε καινούργιο μέρος και θα μούδιαζε το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου της για να το προλαβαίνει το αριστερό. Θα άνοιγε ένα αλλιώτικο, ανάποδο σύμπαν και θα προσπαθούσε να βρει τη θέση της εκεί.
Ύδρωσε απο αγωνία η δεξιά πλευρά, ένιωσε να απειλείται μα η απόφαση είχε παρθεί. Και έτσι ανάλαφρα, χωρίς περιττό βάρος κίνησε προς νέα κατεύθυνση.
Ήθελε η διαδικασία να γίνει αργά, σχεδόν με ευλάβεια σαν ιεροτελεστία. Δεν ήταν φυγή, ήταν απόφαση και θα μετρούσε ένα προς ένα τα βήματα προς το νέο προορισμό.
Βήμα πρώτο: μισή ανάσα.
Βήμα δεύτερο: θόλωσαν τα μάτια.
Βήμα τρίτο: ένα βλέμμα προς τα πίσω.
Βήμα τέταρτο: πεισματάρικα πόδια.
....Και μετρούσε, μετρούσε....Μια αντίστροφη μέτρηση με αύξοντα αριθμό όσο απομακρυνόταν..
Για μια στιγμή τρόμαξε μήπως και είχε ξεχάσει να πάρει μαζί της κάτι σημαντικό. Πρέπει να ανοίξω τη βαλίτσα, σκέφτηκε και σταμάτησε το μέτρημα.
Ακούμπησε την αποσκευή στο πεζοδρόμιο και βάλθηκε να την κοιτάζει. Μα πως ταίριαζε το ανοιχτό γκρι της χρώμα με τις πλάκες του πεζοδρομίου! Σαν να ανήκε πάντα εκεί, φτιαγμένη να είναι σταθερή και γερά κολλημένη με το περιβάλλον της. Ούτε μπρος, ούτε πίσω, ακούνητη.
Τότε αποφάσισε να την αφήσει...Εκεί, στη θέση της ανάμεσα στα κομμάτια του παρελθόντος. Άλλωστε ότι χρειαζόταν το είχε πάνω της....Ένα μυαλό-ντουλάπι με αναμνήσεις, ένα σώμα-τραπέζι για να απλώσει τη ζωή της και μια καρδιά-παράθυρο, ανοικτό πάντα για να καλωσορίζει συγκινήσεις.
Word Chimes
