Στο μέτρημα της σκέψης μου επάνω
της λογικής τα σύνορα περνώ
σιγά σιγά νιώθω πως χάνω
το αίσθημα του κόσμου όπου ζω
Σαν έρμαιο στα χέρια της παράνοιας
δεν βρίσκω την άκρη να πιαστώ
με δάκρυα μια μόνιμης ευλάβειας
στολίζω ότι με κόπο προσπαθώ
Πως να τολμήσω να μοιράσω τούτη τη δίνη
παλεύω μόνη στη θύελλα αυτή
κανείς ποτέ δε φάνηκε να δίνει
χρόνο στη τρέλλα, τη θέση του να κάτσουμε μαζί
Μουγκό παιδί ανίκανο στο λόγο
ψάχνω τον τρόπο για να πω
το μέρος αυτό που κρύβει τόσο πόνο
είναι το μέρος που γεννήθηκα εγώ
Πως να μισήσεις την πατρίδα
θρέμα δικό της, την κουβαλάς
στο σώμα, στο κεφάλι, σε κάθε ελπίδα
πως θα'βρεις ότι επιζητάς
Ρίχνω φως σ'ότι τρομάζει
να δω τα πάντα καθαρά
γίνομαι ένα με το σκοτάδι
και σέρνω τον εαυτό μου πιο βαθιά
Και όσο νιώθω ότι φτάνω
να αγγίξω το νόημα αυτό
όλο τρέμω πως παραπάνω
ταξίδι μένει προς αυτό
Word Chimes
