Όσες ερωτήσεις έχω φυλαγμένες κρυφά στο μυαλό μου, φωνάζουν δυνατά, ζητούν απαντήσεις. Ώρες ώρες τις φαντάζομαι σαν μεγάλες τρομακτικές μουτζούνες που το τεράστιο στόμα τους ανοιγοκλείνει ασταμάτητα. Μια εικόνα παράλογη με στόματα που ανοίγουν ρυθμικά μα με λόγια ασυγχρόνιστα. Μια εικόνα που μπορώ να αλλάξω....Αρκεί να βρω τις σωστές απαντήσεις. Να κλείσω αυτά τα άσχημα στόματα.
Πόσο θα'θελα, τα επιβλητικά αυτά πρόσωπα να γαληνέψουν. Ίσως και να εξαφανιστούν. Με ένα μαγικό τρόπο να εξαυλωθούν και να σκορπίσουν στον αέρα.
Μα όσο ο χρόνος περνά, τόσο οι ερωτήσεις επιμένουν, φωνάζουν όλο και πιο δυνατά.
Το ρολόι της ζωής τρέχει, οι δείκτες στριφογυρνάνε σαν τρελοί. Ποια είναι η σωστή ώρα;
Φοβάμαι να σκεφτώ, μα ξάφνου σκέφτομαι πως η ζωή μοιάζει σαν τριαντάφυλλο, όμορφο με πολλά αγκάθια. Και είναι ένα συγκεκριμένο αγκάθι που θέλω να με τσιμπήσει και να ξυπνήσει το λήθαργο του μυαλού μου. Ίσως μόνο τότε βρω τις απαντήσεις που γυρεύω.
Και ο τόπος αυτός, ο λαμπερός, έχει μιαν ακρογιαλιά. Μόνη να περπατήσω στην αμμουδιά, να σκάψω στην άμμο να βρω τα δικά μου μυστικά. Μυστικά πολύτιμα σαν σπάνια κοχύλια. Άλλο μικρό, άλλο μεγάλο, άλλο σαν αυτά που ακουμπάς στο αυτί σου και ακούς τη θάλασσα.
Η δική μου θάλασσα, φωνάζει το όνομα μου. Φωνάζει να μην σταματήσω ποτέ να κινούμαι. Να λικνίζομαι παράλληλα με εκείνη, σε ένα χορό ατομικό.
Και όταν όλα αυτά που αναζητώ τα ανακαλύψω, τότε θα τα φυλάξω... σαν αυτά που πρέπει πάντα να θυμάσαι. Και κάπου εκεί μέσα στο στομάχι μου, θα έχω κρύψει ένα κουτί. Ένα κουτί γεμάτο χώμα απο τον τόπο που ξεκίνησα....Να θυμάμαι πάντα το ταξίδι.
Και όταν βρέχει και σκοτεινιάζει ο ουρανός θα το ανοίγω....Να βραχεί το χώμα, να μυρίζω τα λάθη μου, το παρελθόν μου...Να μυρίζω τον εαυτό μου.
Μέχρι τότε, οι ερωτήσεις ακόμα θα κραυγάζουν, τα στόματα ακόμα θα ουρλιάζουν. Και ώσπου να σβήσω αυτή τη φωτιά που καίει το μυαλό και τη ψυχή, θα την πνίγω σιωπηλά. Και όσο την πνίγω τόσο αυτή θα θεριεύει. Κι όσο αυτή θα θεριεύει τόσο θα επιθυμώ να φύγω για το μέρος με την αμμουδιά, το φως και τη θάλασσα.
Πόσο αγνό φαντάζει! Σαν το γάλα της μητρός μου!
Word Chimes
