Κάτι που είχα γράψει παλιότερα αλλά δυστυχώς παραμένει επίκαιρο!
Πόσο τηλεόραση βλέπει ο μέσος Έλληνας; Τι προγράμματα επιλέγει και σε τι βαθμό λαμβάνει μέρος στη ζωή του;
Οι δικιές μου απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι όλες στον υπερθετικό βαθμό. Οι Έλληνες βλέπουμε πολύ τηλεόραση, επιλέγουμε λάθος προγράμματα και καταλαμβάνει χώρο στη ζωή μας μαγαλύτερο από όσο θα έπρεπε.
Χωρίς σύγκριση του σήμερα με παλαιότερα αλλά με τα δεδομένα της εποχής μας, η τηλεόραση μοιάζει να είναι το Νο.1 θέμα συζήτησης υπερκαλύπτοντας ακόμα και φλέγοντα θέματα όπως της οικονομίας.
Θα σταθώ σε αυτό που ακούγεται σαν δικαιολογία είτε από θανατικούς τηλεθεατές είτε από αυτούς που έχουν τους λόγους τους να την υποστηρίζουν, λέγοντας ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεφύγει από την πραγματικότητα ώστε να επιλέγει να παρακολουθήσει όσον τον δυνατόν «ελαφρότερα» προγράμματα.
Όταν συνηθίσεις να ταίζεις το σκύλο σου κάθε μέρα με κάτι συγκεκριμένο, πόσο εύκολα του «επιτρέπεις» να επιλέξει το διαφορετικό;
Όταν όλα τα κανάλια επιλέγουν μια τακτική πληροφόρησης και ψυχαγωγίας που κάνει το ασήμαντο σημαντικό, κατά πόσο έχει τη δυνατότητα ο τηλεθεατής να αντιληφθεί ότι το τάδε ή το δήνα γεγονός είναι ανάξιο προσοχής και σημασίας;
Χωρίς να θέλω να θείξω κανέναν, θεωρώ ότι ακόμα και η τηλεόραση είναι θέμα παιδείας και αυτή η τηλεόραση που αναπαράγουμε τα τελευταία χρόνια ως χώρα δεν έχει να κάνει τίποτα με το πνεύμα και την καλλιεργειά του (εκτός απο μηδαμινές περιπτώσεις). Θεωρώ την τηλεόραση ως επι το πλείστον, πηγή αμέτρητης σάχλας και ανοησίας.
Το μεγαλύτερο κακό στην υπόθεση αυτή της τηλεόρασης και συνάμα ανησυχητικό είναι η επιλογή της από τους γονείς ως τρόπο διασκέδασης για τα παιδιά.
Την θέση παιχνιδιού, ίσως και διαβάσματος ενός παραμυθιού πρίν τον ύπνο έχει λάβει η είκονα που δεν έχει τίποτα καλό και όμορφο να επιδείξει.
Ζούμε στην εποχή της εικόνας αλλά κατά πόσον επιτρέπουμε στα παιδιά να φανταστούν και να πλάσουν τις δικές τους αθώες και παιδικές εικόνες;
Συνάμα, ας αναλογιστούμε την εντύπωση που διατυπώνεται στα παιδιά και τους νέους για τη ζωή μέσα από την τηλεόραση...
Αυτή τη στιγμή ο νέος πιστεύει ότι για να καταξιωθεί και να πετύχει στη ζωή πρέπει να λάβει μέρος σε ένα από όλα αυτά τα ακατανόμαστα realities που προβάλονται διαρκώς, δηλαδή να προβληθεί στην τηλεόραση χωρίς ίχνος σκέψης, ντροπής και προστασίας προσωπικών δεδομένων.
Πολλές φορές μάλιστα ο άνθρωπος φτάνει στα άκρα για την προβολή αυτή είτε με στόχο τη φαινομενική δόξα είτε το ανούσιο χρήμα, με αποτέλεσμα τον εξευτελισμό. Τραγικό δε είναι η μη συνειδητοποίηση τέτοιων πράξεων καθώς και της ψεύτικης εικόνας της πραγματικότητας.
Θέλοντας να προχρήσω το θέμα λίγο παραπέρα, χωρίς όμως να ακουστώ υπερβολική, θα έλεγα ότι η τηλεόραση είναι το μεγαλύτερο «ηρεμιστικό» της κάθε κοινωνίας, με την αρνητική βέβαια έννοια.
Η παραπληροφόρηση είναι δεδομένη, η επιβολή πάνω στην κοινή γνώμη επίσης καθώς και η πλύση εγκεφάλου με κάθε τι ανόητο και άχρηστο.
Φυσικά δεν αρνούμαι την δυνατότητα της κρίσης του κάθε έναν από εμάς όσον αφορά στο τι βλέπει και πως το αντιλαμβάνεται.
Αλλά θέλοντας να επισημάνω κάτι ακόμα πάνω στο τι σημαίνει κοινωνία και τι άγραφους κανόνες υιοθετεί, θα πω ότι είναι δύσκολο να επιλέξεις μια οδό διαφορετική από αυτήν που σου προστάζουν, γιατί κάθε τι διαφορετικό μοιάζει σαν ένα ξένο κομμάτι από παζλ που δεν συμπληρώνει την εικόνα...
Word Chimes
Πόσο τηλεόραση βλέπει ο μέσος Έλληνας; Τι προγράμματα επιλέγει και σε τι βαθμό λαμβάνει μέρος στη ζωή του;
Οι δικιές μου απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι όλες στον υπερθετικό βαθμό. Οι Έλληνες βλέπουμε πολύ τηλεόραση, επιλέγουμε λάθος προγράμματα και καταλαμβάνει χώρο στη ζωή μας μαγαλύτερο από όσο θα έπρεπε.
Χωρίς σύγκριση του σήμερα με παλαιότερα αλλά με τα δεδομένα της εποχής μας, η τηλεόραση μοιάζει να είναι το Νο.1 θέμα συζήτησης υπερκαλύπτοντας ακόμα και φλέγοντα θέματα όπως της οικονομίας.
Θα σταθώ σε αυτό που ακούγεται σαν δικαιολογία είτε από θανατικούς τηλεθεατές είτε από αυτούς που έχουν τους λόγους τους να την υποστηρίζουν, λέγοντας ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεφύγει από την πραγματικότητα ώστε να επιλέγει να παρακολουθήσει όσον τον δυνατόν «ελαφρότερα» προγράμματα.
Όταν συνηθίσεις να ταίζεις το σκύλο σου κάθε μέρα με κάτι συγκεκριμένο, πόσο εύκολα του «επιτρέπεις» να επιλέξει το διαφορετικό;
Όταν όλα τα κανάλια επιλέγουν μια τακτική πληροφόρησης και ψυχαγωγίας που κάνει το ασήμαντο σημαντικό, κατά πόσο έχει τη δυνατότητα ο τηλεθεατής να αντιληφθεί ότι το τάδε ή το δήνα γεγονός είναι ανάξιο προσοχής και σημασίας;
Χωρίς να θέλω να θείξω κανέναν, θεωρώ ότι ακόμα και η τηλεόραση είναι θέμα παιδείας και αυτή η τηλεόραση που αναπαράγουμε τα τελευταία χρόνια ως χώρα δεν έχει να κάνει τίποτα με το πνεύμα και την καλλιεργειά του (εκτός απο μηδαμινές περιπτώσεις). Θεωρώ την τηλεόραση ως επι το πλείστον, πηγή αμέτρητης σάχλας και ανοησίας.
Το μεγαλύτερο κακό στην υπόθεση αυτή της τηλεόρασης και συνάμα ανησυχητικό είναι η επιλογή της από τους γονείς ως τρόπο διασκέδασης για τα παιδιά.
Την θέση παιχνιδιού, ίσως και διαβάσματος ενός παραμυθιού πρίν τον ύπνο έχει λάβει η είκονα που δεν έχει τίποτα καλό και όμορφο να επιδείξει.
Ζούμε στην εποχή της εικόνας αλλά κατά πόσον επιτρέπουμε στα παιδιά να φανταστούν και να πλάσουν τις δικές τους αθώες και παιδικές εικόνες;
Συνάμα, ας αναλογιστούμε την εντύπωση που διατυπώνεται στα παιδιά και τους νέους για τη ζωή μέσα από την τηλεόραση...
Αυτή τη στιγμή ο νέος πιστεύει ότι για να καταξιωθεί και να πετύχει στη ζωή πρέπει να λάβει μέρος σε ένα από όλα αυτά τα ακατανόμαστα realities που προβάλονται διαρκώς, δηλαδή να προβληθεί στην τηλεόραση χωρίς ίχνος σκέψης, ντροπής και προστασίας προσωπικών δεδομένων.
Πολλές φορές μάλιστα ο άνθρωπος φτάνει στα άκρα για την προβολή αυτή είτε με στόχο τη φαινομενική δόξα είτε το ανούσιο χρήμα, με αποτέλεσμα τον εξευτελισμό. Τραγικό δε είναι η μη συνειδητοποίηση τέτοιων πράξεων καθώς και της ψεύτικης εικόνας της πραγματικότητας.
Θέλοντας να προχρήσω το θέμα λίγο παραπέρα, χωρίς όμως να ακουστώ υπερβολική, θα έλεγα ότι η τηλεόραση είναι το μεγαλύτερο «ηρεμιστικό» της κάθε κοινωνίας, με την αρνητική βέβαια έννοια.
Η παραπληροφόρηση είναι δεδομένη, η επιβολή πάνω στην κοινή γνώμη επίσης καθώς και η πλύση εγκεφάλου με κάθε τι ανόητο και άχρηστο.
Φυσικά δεν αρνούμαι την δυνατότητα της κρίσης του κάθε έναν από εμάς όσον αφορά στο τι βλέπει και πως το αντιλαμβάνεται.
Αλλά θέλοντας να επισημάνω κάτι ακόμα πάνω στο τι σημαίνει κοινωνία και τι άγραφους κανόνες υιοθετεί, θα πω ότι είναι δύσκολο να επιλέξεις μια οδό διαφορετική από αυτήν που σου προστάζουν, γιατί κάθε τι διαφορετικό μοιάζει σαν ένα ξένο κομμάτι από παζλ που δεν συμπληρώνει την εικόνα...
Word Chimes
