Λένε πως ένας συγγραφέας όχι μόνο μπορεί αλλά και επιβάλεται να χρησιμοποιήσει την κακή του ψυχολογία για να δημιουργήσει ένα έργο που ίσως και να'ναι αριστούργημα...
Να ανοίξει το τετράδιο του ή τον υπολογιστή του και να καταγράψει με λεπτομέρειες όλα αυτά που νιώθει, όλα αυτά που τον κάνουν να αισθάνεται τόσο άσχημα και φοβισμένα...Να βάλει και λίγη καλλιτεχνική μαγιά και να ζυμώσει ένα έργο που να μοιάζει αλλά και να είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Όχι, εγώ δεν μπορώ να το κάνω...
Βέβαια θα μου πείτε, λογαριάζεσαι εσύ για συγγραφέας; Αλλά ας το αφήσουμε αυτό για αργότερα.
Τις τελευταίες μέρες δυστυχώς, έπιασα τον εαυτό μου να βρίσκεται σε μια θέση άσχημη, από αυτές που θέλεις γρήγορα να σηκωθείς και να φύγεις, σαν να κάθεσαι σε ένα ζεστό και υγρό κάθισμα λεωφορείου ενώ όλα γύρω σου βράζουν από τον καύσωνα..Να κάθεσαι στη θέση αυτή επειδή κουράστηκες να στέκεσαι όρθιος, αλλά αμέσως να συνειδητοποιείς πόσο άσχημα είναι εκεί που διάλεξες να ξεκουράσεις τις δυνάμεις σου...
Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτή η άβολη - και ελπίζω προσωρινή- θέση, αλλά κατά πόσο μπορεί κανείς να εκφραστεί όταν νιώθει πως το μόνο που μπορεί να κάνει με ευκολία είναι να αναπνέει και να ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα του.
Ήρθα και άδειασα λοιπόν από ζωή, και πως να γράψω για δαύτη. Τι νόημα θα έχουν μαύρες σκέψεις χωρίς ουσία, χωρίς τη δύναμη να τις στροβιλίσω από εδώ και από εκεί μέσα στο μυαλό μου, να τις δέσω με γραμμές πάνω στις λέξεις μου και να τις πετάω σαν χαρταετούς στο τετράδιο μου.
Δεν είναι ότι ένας συγγραφέας σαν και εμένα -μη βιάζεστε θα έρθουμε και σ'αυτό- δεν είναι αληθινός. Δεν γράφει δηλαδή την αλήθεια του, γι'αυτό και δεν εκφράζει τις άσχημες σκέψεις του. Είναι που ένας συγγραφέας σαν και εμένα θέλει να γράφει τόσο αποστασιοποιημένα όσο να μπορεί να βλέπει καθαρά. Και εγώ δεν βλέπω καθαρά την αλήθεια...τον κόσμο...τη ζωή...την ουσία...όταν κάθομαι σε εκείνο το καυτό κάθισμα και λιώνω μαζί του, σαν να ήμουν ένα έργο του Νταλί κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού του που δεν πρόλαβε να ζωγραφίσει.
Δεν είναι τυχαίο τελικά που γεννήθηκα το φθινόπωρο (εδώ θα'βρει ενδιαφέρον η φίλη μου η Στέλλα). Φαίνεται αυτή η μελαγχολία που κουβαλώ μέσα μου ήταν αρκετή για να σπείρει τους καρπούς της δημιουργίας και έτσι δεν μπορώ να αντέξω άλλη. Κάποιοι γραφιάδες σαν και εμένα -αν δεν σαν αρέσει ο όρος συγγραφέας- έρχονται και ανθίζουν μαύρα πέταλα μόλις μπολιαστούν με θλίψη και κατήφεια-σαν να'ταν τα άνθη του κακού του Μπωντλαίρ. Εγώ μαυρίζω τόσο που σαπίζω...Έχω φαίνεται τη σωστή δόση μελαγχολίας και έστω λίγη ακόμα δεν με ωφελεί. Ισορροπία...να γιατί είμαι καρπός του φθινοπώρου.
Και φτάσαμε στο τέλος...αλλά πριν κλείσω έχω να σας κάνω ένα ερώτημα:
Τι σημαίνει για εσάς συγγραφέας;
Είναι ο επαγγελματίας;
Είναι αυτός που τον έχρισαν ή αυτός που χρίζεται μόνος του;
Είναι αυτός που γράφει; Που εκφράζεται με τον γραπτό λόγο;
Το βρήκα! Είναι αυτός που ερωτεύτηκε τον ήχο της γραφής!
Ραντεβού τέλη Απριλίου.
Word Chimes
