Τα πάντα έκαψε...
και όταν δεν είχε μείνει τίποτα πια
άρχισε να καταπίνει τον εαυτό της
...έσβησε και αυτή από την ίδια μανία
Όταν κουράστηκε να σεριανά στους απέραντους ορίζοντες του κόσμου, στάθηκε...
Και ήταν εκείνη την στιγμή που τα καράβια έμειναν ακίνητα
Της ζωής στέρεψε η ανάσα
Και τα όνειρα σταμάτησαν να ταξιδεύουν...
Σαν στοιχειό γύριζε μέσα στο βασίλειο της
Την είχαν διώξει από τα εδάφη της
Της είχαν πάρει το σκήπτρο...
Πόσο να αντέξει τον σάπιο εαυτό της;
Δεν ήθελε να αγριεύει
Μονάχα δρόμους ελευθερίας να δίνει στους ταξιδιώτες
Μα να...Γίνηκε πάλι...
Πόσο ήθελε να τους φωνάξει...
"Συγχωρέστε με"
Word Chimes
