Μέσα σ'ένα δωμάτιο, άδειο από έπιπλα και ανθρώπους...Γεμάτο από σκέψεις φαντάσματα.
Σκέψεις σκεπασμένες με άσπρα σεντόνια, που αιωρούνται απ'τη μια γωνιά στην άλλη σέρνοντας την άυλη μορφή τους.
Και ήχοι μυστικοί. Ήχοι σκοτεινοί και κατατρεγμένοι σαν την πιο κρυφή φωνή της ψυχής.
Το τρίξιμο της πόρτας που γρατζουνά τη βαθιά σιωπή, το παλμικό χτύπημα του παράθυρου που μετρά τους χτύπους της καρδιάς..Το βασανιστικό πέρασμα του χρόνου να λεπτολογεί χωρίς να αφήνει κόκκους άμμου στην κλεψύδρα μου.
Και σε αυτόν τον παραλογισμό, στήνει παράσταση ο αέρας βραδινή. Με σανίδι τον τοίχο μου και κλαδιά για πρωταγωνιστές.
Ξερές σκιές, σκελετωμένα άκρα να χορεύουν τον χορό της αρπαγής. Να κάνουν πως γραπώνουν ότι ποθούν, μα να μένουν αδειανά και να ξαναπροσπαθούν. Μαρτύριο του κάτω κόσμου....
Το κεφάλι μου στριφογυρνά...Πέφτοντας σ'ενα κρεβάτι κοφτερό. Να με σκίζει, να με κόβει μα αίμα πουθενά.
Μόνο μέσα μου έσταξε και έβαψε κόκκινα τα πιο αγνά μου σημεία.
©Word Chimes
