Word Chimes: Fragile Passion

Που να την αγγίξει δεν ήξερε...

Τα μακριά λεπτά της χέρια έκλειναν σαν κλαδιά γύρω του, δίνοντας του την αίσθηση πως περιθάλπει τις ανθρώπινες πληγές του η μητέρα φύση.


Εκείνη ακίνητη... περιμένοντας τις λέξεις που θα νικούσαν τα μάγεια του έρωτα. Αυτό το μαγικό ξόρκι που σε γεμίζει ολόκληρο με πόθο αλλά συνάμα σε κρατά ένα βήμα μακριά. Σαν το άγριο θηρίο που παρακολουθεί αργά το θήραμα του αλλά είναι πάντα έτοιμο να επιτεθεί.

Ένιωσε την ανάγκη να σκύψει το κεφάλι, να γύρει λίγο μπροστά, ένας τρόπος να υποβάλλει τα διαπιστευτήρια του στην ομορφιά της και έπεσε το βλέμμα του στα πόδια της. Ήταν γυμνά, με μια κιτρινωπή απόχρωση υπό το υπόλευκο φως της λάμπας.

Δεν είχε στεφάνι να καταθέσει, εκεί μπροστά στα πόδια της, ούτε ήξερε τον καλλιτέχνη που την είχε φιλοτεχνήσει. Μόνο την καρδιά του είχε να της αφήσει και εκείνη μπορούσε μετά να την κάνει ότι θέλει. Να την περάσει στο λαιμό της, να την καρφιτσώσει στα μαλλιά της ή να την ξεχάσει στο κομοδίνο φεύγοντας.

Και όλο αργούσε να ακούσει ποιο σημείο του κορμιού της τον φώναζε περισσότερο....

Ίσως να μην ήταν μόνο ένα....

Ίσως να ήταν όλα μαζί... 

 Word Chimes

 

Top Blogs

Facebook Page

Pinterest

Followers

Follow this blog with bloglovin

Follow Word Chimes