Φθινόπωρο!
Είναι "νόστιμο" και η ψυχή μου είναι παντρεμένη μαζί του... όπως είχε πει και η Mary Anne Evans, γνωστή με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο George Eliot. Νόστιμο για όλες τις αισθήσεις μου...περιμένοντας με ανυπονησία τις βροχές για να μυρίσω το βρεγμένο χώμα. Το φθινόπωρο μοιάζει να κουβαλά στις πλάτες του τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού, βαδίζοντας σιγά σιγά προς το άγριο τοπίο του χειμώνα. Ίσως γι'αυτό να φέρει τόση μελαγχολία στο δροσερό του αεράκι ή στα καφεκόκκινα χρώματα του. Το κουράζει το βάρος της πορείας αυτής ή δεν ξέρει σε ποιο απο τα δυο περιβόλια να σταθεί...Στο καταπράσινο, ευωδιαστό και ηλιόλουστο περιβόλι του καλοκαιριού ή σε εκείνο που στέκει παγωμένο και όλα υποδεικνύουν σα να έχει σταματήσει ο χρόνος; Ένα μεταίχμιο είναι το φθινόπωρο που φυτεύει μια γλυκιά μελαγχολία μέσα μου σαν καρπό, έναν καρπό του έρωτα...Δέσμευση της δικής μου ψυχής, με το αιώνιο πέρας μιας εποχής που δεν τελειώνει μέσα μου.
Και φέρνοντας στο μυαλό μου την αθόρυβη διαδρομή των φύλλων από τα κλαδιά των δέντρων στο έδαφος, ανακαλύπτω την ομορφιά των λέξεων. Πρόσφατα συνειδητοποίησα γιατί αγαπώ τόσο τα βιβλία, γιατί αγαπώ τόσο την γραφή...Είναι γιατί αγαπώ τη γλώσσα και τους ήχους κάθε λέξης. The word chimes! Κάθε λέξη που δένεται με την άλλη, δημιουργώντας ένα αόρατο πεντάγραμμο από νότες. Είτε τις διαβάζεις φωναχτά είτε τις διαβάζεις από μέσα σου, ο ήχος παραμένει το ίδιο δυνατός και το ίδιο αθόρυβος...σαν τα φύλλα.
Την επόμενη φορά που θα με ρωτήσουν "γιατί γράφεις;" ξέρω πως η απάντηση που θα δώσω θα έχει κάτι από την εποχή που γεννήθηκα και πάντρεψα την ψυχή μου..."Γιατί αγαπώ τον ήχο που κάνουν οι λέξεις όταν θροίζουν μέσα μου...και τη σιγή τους όταν περνούν από το το χέρι μου και πέφτουν στο χαρτί".
Ραντεβού τέλη Οκτωβρίου....μέχρι τότε...Λέξεις, λέξεις...Chimes...chimes....
Word Chimes
