Όλη της η ζωή ήταν γραμμένη πάνω σε σκισμένες σελίδες....Ένα παζλ απο λέξεις και θύμισες. Κάθε συναίσθημα μια μαθηματική εξίσωση και κάθε ταξίδι ένα γράφημα πορείας. Αιώνια φοιτήτρια σε μια αναγκαστική μάθηση. Δειλά δειλά άφηνε τα ίχνη της στις αρχές, μπουσουλώντας. Ίχνη κάτασπρα, ολοκάθαρα, σαν το γάλα που βύζαινε. Στη συνέχεια οι σελίδες της γέμισαν χρώμα. Κόκκινες, πράσινες, μπλε...Μπογιές πασαλειμένες σε χάρτινο καμβά, να πιάνουν όλη την επιφάνεια, έξω απο τα περιθώρια, χωρίς περιοριστικούς κανόνες.Έπειτα στην ηλικία των 16, οι σελίδες άλλαζαν σχήμα. Να μην ταιριάζουν πουθενά, σε κανενός βιβλίο ή τετράδιο. Ορθογώνιο πρόσταζαν όλοι, κύκλο εκείνη, τρίγωνο αντί για τετράγωνο και ούτω καθεξής. Περίεργα φύλλα. Πότε φωτεινά και πότε στη γκρι απόχρωση της στάχτης, σαν να είχαν καεί προκαταβολικά τα όνειρα και να γεμίσαν με καταχνιά τα μέχρι τότε άγραφα σημεία. Και πέρασε ο καιρός...αλλά οι περασμένες σελίδες μοιάζουν άδειες. Σκόρπια λόγια, γράμματα μόνα χωρίς νόημα, μισοτελειωμένες φράσεις. Και ξέρει πως δαύτες είναι απο εκείνες τις σελίδες που κιτρινίζουν μέσα στο χρόνο. Μαραζώνουν σιγά σιγά που δεν κατάφεραν να γίνουν χρήσιμες και έτσι εκείνη πάντα θα τις προσπερνάει ξεφυλλίζοντας. Τώρα στέκει και κοιτάζει ..."Μη σπαταλάς τον χρόνο σου. Κίνησε να πράξεις όπως προστάζει το βαθύτερο ένστικτο σου...Μόνο έτσι θα γράψεις πάνω στις καλύτερες σελίδες σου!" Δεν είναι άλλη η φωνή...απο την δική της...
Word Chimes
