Σε αυτούς θα πιστέψω. Στο ψυχικό τους σθένος και στην εσωτερική τους δύναμη που τους δίνει κουράγιο να συνεχίζουν, σκαρφαλώνοντας έναν ανήφορο δύσβατο.
Και μέσα σε αυτό το δρόμο, στρωμένο απο κοφτερές πέτρες που ματώνει τα πόδια τους, εκείνοι παίρνουν τα μάτια τους απο το δικό τους αίμα και το ρίχνουν δίπλα τους, πίσω τους, εμπρός τους...Μπας και δουν κάποιον άλλο που χρειάζεται ένα χέρι να τους τραβήξει, δυο μπράτσα να τους σπρώξουν στην ανηφόρα.
Στον άνθρωπο που βιώνει τον πόνο, σε εκείνον που φοβάται τα βράδια όταν μένει μόνος, που δεν ξέρει αν θα μπορέσει να ξυπνήσει το επόμενο πρωί για να συνεχίσει την πορεία στην ανηφοριά.
Σ'αυτόν μπροστά σκύβω το κεφάλι με σεβασμό για τη μεγάλη καρδιά που φέρει στο στήθος του.
Και δεν τον λυπάμαι! Όχι! Πως να λυπηθείς την ψυχή εκείνη που υψώνεται σαν Θεός πάνω απο την ανθρώπινη υπόσταση;
Και δεν συγχωρώ τις στιγμές τους που αφήνουν τις αδυναμίες τους να τους νικήσουν. Αλλά τις αγκαλιάζω με στοργή όπως θα έκανα και μ'έναν άγιο που νιώθει κουρασμένος απο το ιερό σκοπό του, βρίσκοντας καταφύγιο σε δάκρυα και απελπισία.
Σαν να βγάζουν το υπέρλαμπρο φωτοστέφανο τους, όταν αυτό σκοτεινιάζει και παύει να φεγγοβολά, ακουμπώντας το τα βράδια στο κομοδίνο τους δίπλα απ'το κρεβάτι.
Αυτό το κεφάλι που γνωρίζει τη δυσκολία να ξαναφορέσει το φωτοστέφανο το επόμενο πρωί, κρύβει μεγαλοσύνη.
Σε αυτούς αφιερώνω τα λόγια του Φεβρουαρίου και αισθάνομαι αγαλλίαση και ευλογία που υπάρχουν στον κόσμο μου. Έναν κόσμο που δεν χρειάζεται Θεούς αλλά Ανθρώπους!
Ραντεβού τέλη Μαρτίου....
Word Chimes
