Ποίηση˙ Το λογοτεχνικό είδος που τιμήθηκε όσο κανένα άλλο από τους Έλληνες λόγιους. Η έκφραση εκείνη του λόγου που για εμένα φαντάζει ακόμη ως κάστρο απόρθητο.
Τολμώ να πω, πως ντρέπομαι που δεν μπορώ να αντιληφθώ στο έπακρο την ομορφιά που κρύβεται πίσω από τις τόσο αριστοτεχνικά πλεγμένες λέξεις μεταξύ τους.
Παραδέχομαι ότι η μη κατανόηση του ποιητικού λόγου με έχει αφήσει «μακριά» από σελίδες που αντικατοπτρίζουν «γυμνωμένες» ψυχές.
Οι επαφές μου με την ποιητική γραφή είναι μετρημένες στα δάχτυλα : Καβάφης, Ελύτης, Edgar Alan Poe, Shakespeare, το Αγγλικό έπος “Paradise Lost” του John Milton......
Θα τολμήσω να πω, παρόλο που τα εγχειρήματα ανάγνωσης μου δεν είναι αρκετά, πως η Ελληνική γλώσσα είναι φτιαγμένη για ποιητικό λόγο και πως η ομορφιά της με αγγίζει παρά τις όποιες δυσκολίες κατανόησης. Εξάλλου η μητρική γλώσσα θα είναι πάντα βαθιά ριζωμένη στις καρδιές των ανθρώπων.
Οι λέξεις φαντάζουν σαν πέπλο καπνού που σε τυλίγουν καθόλη τη διάρκεια που στέκεις σκυμμένος από πάνω τους, φεύγοντας αργά και νωχελικά μετά την τελευταία τελεία, αφήνοντας σε για λίγο ακόμη στον κόσμο του ποιητή.
Μια γλώσσα τιμημένη και με το παραπάνω από Μεγάλους Έλληνες λογοτέχνες, χωρίς να αναφέρομαι μονάχα στον Γιώργο Σεφέρη (1963) και στον Οδυσσέα Ελύτη (1979), που απέσπασαν το βραβείο Νόμπελ και τιμήθηκαν μεταξύ άλλων στον 20ο αιώνα.
Αυτές τις μέρες, η ψυχή και το μυαλό μου με οδήγησαν ξανά στην Καβαφική ποίηση. Τα άπαντα του εν λόγο ποιητή που βρίσκονται στην βιβλιοθήκη μου, «αγαπούν» αυτές τις μουντές και συννεφιασμένες μέρες.
Η ποιητική του έκφραση βρίσκει έναν απλό και λιτό τρόπο για να λυτρώσει τον ίδιο αλλά και τους αναγνώστες του μέσα από δημιουργίες που αφορούν τον έρωτα, τον θάνατο, την εξουσία, την πολιτική και την διάψευση μεγάλων ιδανικών.
Η πεζογραφία ήταν και θα είναι η μεγάλη μου αγαπημένη αλλά νομίζω ότι έχω έρθει κοντά στο να ανακαλύψω την κρυμμένη δύναμη της ποίησης, που αισθάνομαι ότι είναι μεγαλύτερη και ίσως ουσιαστικότερη.
«Ιθάκη» (1911) είναι ένα από το γνωστότερα έργα του Κ.Π. Καβάφη «Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,…»…
«…Πάντα στο νου σου να’χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν’ο προορισμός μου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
Και γέρος πια ν’αράξεις στο νησί,
Πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
Μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’έδωσε τ’ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
Ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.»
Τολμώ να πω, πως ντρέπομαι που δεν μπορώ να αντιληφθώ στο έπακρο την ομορφιά που κρύβεται πίσω από τις τόσο αριστοτεχνικά πλεγμένες λέξεις μεταξύ τους.
Παραδέχομαι ότι η μη κατανόηση του ποιητικού λόγου με έχει αφήσει «μακριά» από σελίδες που αντικατοπτρίζουν «γυμνωμένες» ψυχές.
Οι επαφές μου με την ποιητική γραφή είναι μετρημένες στα δάχτυλα : Καβάφης, Ελύτης, Edgar Alan Poe, Shakespeare, το Αγγλικό έπος “Paradise Lost” του John Milton......
Θα τολμήσω να πω, παρόλο που τα εγχειρήματα ανάγνωσης μου δεν είναι αρκετά, πως η Ελληνική γλώσσα είναι φτιαγμένη για ποιητικό λόγο και πως η ομορφιά της με αγγίζει παρά τις όποιες δυσκολίες κατανόησης. Εξάλλου η μητρική γλώσσα θα είναι πάντα βαθιά ριζωμένη στις καρδιές των ανθρώπων.
Οι λέξεις φαντάζουν σαν πέπλο καπνού που σε τυλίγουν καθόλη τη διάρκεια που στέκεις σκυμμένος από πάνω τους, φεύγοντας αργά και νωχελικά μετά την τελευταία τελεία, αφήνοντας σε για λίγο ακόμη στον κόσμο του ποιητή.
Μια γλώσσα τιμημένη και με το παραπάνω από Μεγάλους Έλληνες λογοτέχνες, χωρίς να αναφέρομαι μονάχα στον Γιώργο Σεφέρη (1963) και στον Οδυσσέα Ελύτη (1979), που απέσπασαν το βραβείο Νόμπελ και τιμήθηκαν μεταξύ άλλων στον 20ο αιώνα.
Αυτές τις μέρες, η ψυχή και το μυαλό μου με οδήγησαν ξανά στην Καβαφική ποίηση. Τα άπαντα του εν λόγο ποιητή που βρίσκονται στην βιβλιοθήκη μου, «αγαπούν» αυτές τις μουντές και συννεφιασμένες μέρες.
Η ποιητική του έκφραση βρίσκει έναν απλό και λιτό τρόπο για να λυτρώσει τον ίδιο αλλά και τους αναγνώστες του μέσα από δημιουργίες που αφορούν τον έρωτα, τον θάνατο, την εξουσία, την πολιτική και την διάψευση μεγάλων ιδανικών.
Η πεζογραφία ήταν και θα είναι η μεγάλη μου αγαπημένη αλλά νομίζω ότι έχω έρθει κοντά στο να ανακαλύψω την κρυμμένη δύναμη της ποίησης, που αισθάνομαι ότι είναι μεγαλύτερη και ίσως ουσιαστικότερη.
«Ιθάκη» (1911) είναι ένα από το γνωστότερα έργα του Κ.Π. Καβάφη «Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,…»…
«…Πάντα στο νου σου να’χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν’ο προορισμός μου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
Και γέρος πια ν’αράξεις στο νησί,
Πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
Μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’έδωσε τ’ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
Ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.»
