Την ωριμότητα του. Που έρχεται μετά από ένα έντονο καλοκαίρι να ισορροπήσει μέσα μου την ανυπομονησία. Να μετριάσει το υπερβολικό φως στα μάτια μου.
Μοιάζει με ξύλινη σκάλα, που έρχεται μπρος στα πόδια μου για να με κατεβάσει από όπου οι όποιες ελαφριές σκέψεις μου με είχαν ανεβάσει. Και έρχεται πάντα την κατάλληλη στιγμή, όταν ο πολύ ουρανός με ζαλίζει και τα πόδια μου λαχταρούν να πατήσουν στο χώμα.
Το φθινόπωρο δεν με απογοήτευσε ποτέ! Να άλλος ένας λόγος να το αγαπώ. Δεν μου προξένησε ποτέ υψηλές προσδοκίες, δεν με ξελόγιασε, δεν με άφησε να περιμένω...Πάντα συγκεκριμένο και πάντα γνώριμο. Το ξέρω καλά, με ξέρει και εκείνο. Είναι μια σχέση ειλικρίνειας και αποδοχής. Αυτό με μελαγχολεί όπως θέλει και εγώ του μετρώ την ομορφιά και τη μεστή του ουσία μέσα από ότι το χαρακτηρίζει...
Ραντεβού τέλη Οκτώβρη...
Word Chimes
