Σαφώς λοιπόν, σύμφωνα πάντα με τα "Πολιτικά" του Αριστοτέλη, το σύνολο, το όλον, η πόλη, είναι πιο σημαντικό από το κάθε άτομο.
Έτσι απλά θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε την ελπίδα μας για μια κοινωνία ανθρώπων που προστάσει το κοινό καλό, που διαισθάνεται το βάρος μιας τοξικής πολιτικής και επιζητά την αλλαγή για την πραγμάτωση αυτής της φυσικής ορμής.
Μια δίκαιη κοινωνία δεν αποτελεί ουτοπία. Μια αυτόβουλη παράδοση στο παράλογο δεν αποτελεί λογική. Ένας αγώνας για αλλαγή είναι υποχρέωση.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον ούτε πότε θα ευωδοθεί η προσπάθεια. Όμως η στιγμή που κοιμάται κανείς με μια συνείδηση ανάλαφρη πως έπραξε ένα χρέος σχεδόν φερμένο από μια δύναμη ανώτερη, είναι ένα δώρο που γεννάται μέσα από τον σεβασμό στους συγγενικούς δεσμούς της κάθε κοινωνίας.
Και γιατί σεβασμό στους κοινωνικούς συγγενικούς δεσμούς; Γιατί όπως θα σου έλεγε ο Αριστοτέλης, δεν είσαι ούτε κάτι λιγότερο από άνθρωπος, ούτε και Θεός!
Ραντεβού τέλη Φεβρουαρίου με πιο ανάλαφρες συνειδήσεις...
Word Chimes
