Λένε πως ό,τι σπείρεις θα θερίσεις και εγώ επηρεασμένη από τον Γιάνους Κόρτσακ και την τελευταία του εικόνα που έχουμε μέσα από το ημερολόγιο του να ποτίζει τα λουλούδια, σκέφτομαι πόσο καλοί κηπουροί είναι οι γονείς. Η προσήλωση του παιδαγωγού Κόρτσακ στα εύθραστα λουλούδια του μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, όσο και η αφοσίωση στα παιδιά-μαθητές του με την τολμηρή του αυταπάρνηση, δείχνει σε μέγιστο βαθμό πως θα πρέπει κανείς να σκύβει απάνω τους...Μονάχα με τρυφερότητα και σεβασμό και με ειλικρινή αγάπη για αυτό που είναι: Παιδιά, και όχι κάτι λιγότερο από αυτό!
Το τελευταίο διάστημα έχω αρχίσει να αμφιβάλω κατά πόσο η αγάπη των γονέων είναι μια ανιδιοτελής αγάπη. Γιατί δεν νομίζω ότι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ανιδιοτελή την αγάπη υπό συνθήκες. Σ'αγαπώ αλλά πρέπει να είσαι καλό παιδί. Σ'αγαπώ αλλά θα κάνεις ότι σου πω. Σ'αγαπώ όσο δεν με ενοχλείς. Και είναι άπειρες οι προτάσεις και οι προϋποθέσεις τους για το αυτονόητο. Έχω ειλικρινά τρομάξει από ότι βλέπω να συμβαίνει γύρω μου και δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί αυτή η συνθήκη να αλλάξει εάν οι ίδιοι οι γονείς -αλλά και όσοι δεν είναι ακόμα- δεν αντιληφθούν τα μέγιστα σφάλματα τους. Γιατί τι πιο άσχημο από το να αρνείσαι σε ένα παιδί να εκφραστεί όπως νιώθει; Τι πιο άσχημο από το να μην το αφήνεις ελεύθερο να εξερευνήσει τον κόσμο; Τι πιο απαίσιο από το να του ζητάς να πάψει να είναι αυτό που είναι; Κι ύστερα αναρωτιόμαστε καθώς τυγχάνει να σκοντάφτουμε ως ενήλικες ο ένας πάνω στον άλλο, για τις πληγωμένες μας ψυχές και για κάποια κομμάτια μας που λείπουν και μας κάνουν να αισθανόμαστε μισοί.
Δυστυχώς όσο μεγαλώνουμε ξεχνάμε τον μικρό εαυτό που κάποτε υπήρξαμε, διότι πάντα το "μικρός" φάνταζε αρνητικό στα χείλη των μεγάλων. Και βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε για να χωρέσουμε στον κόσμο τους και βιάζονταν και εκείνοι να μας μεγαλώσουν μειώνοντας την αξία της τότε ζωής μας. Εάν ειλικρινά μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή με το παιδί που είμασταν κάποτε, σίγουρα θα γινόμασταν καλύτεροι γονείς και καλύτεροι άνθρωποι.
Ένας καλός κηπουρός γνωρίζει πως το ωραιότερο λουλούδι του είναι αυτό που το φρόντισε με ευλάβεια, όμως το άφησε να ψηλώσει από μόνο του για να φτάσει τον ήλιο. Αφήστε λοιπόν τα παιδιά να φυτρώσουν όπως εκείνα ξέρουν, δείχνοντας το δεόντα σεβασμό όπως θα έδινε και ένας κηπουρός σε ένα μικρό φυντάνι. Όσο εύθραστα κι αν είναι, έχουν και άλλο τόσο τη δύναμη της ίδιας της ζωής, ώστε να τα καταφέρουν και να εξελιχθούν σε έναν άνθρωπο που θα αξίζει κανείς να συναπαντήσει στη ζωή του. Και που ξέρεις, ίσως και εμείς δίπλα τους γινόμασταν λίγο καλύτεροι.
Ραντεβού τέλος Δεκέμβρη.
Word Chimes
