Ο Οκτώβρης που πέρασε ήταν ένας δύσκολος μήνας...Προσπαθώντας να νικήσω τις φοβίες μου συνειδητοποίησα πόσο εύκολα μπορείς να αφεθείς σε αυτές και να προσφερθείς ως θυσία στο βωμό τους.
Όταν φτάσεις σε εκείνο το σημείο που νιώθεις ότι σε έχουν πια καταπιεί όλα αυτά που φοβάσαι και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, είναι πολύ δύσκολο να σηκώσεις το κεφάλι και να παλέψεις με τους δαίμονες σου. Είναι δύσκολο να τους αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο γιατί ενώ είναι άσχημοι, σου μοιάζουν τόσο πολύ και δεν θέλεις να ξέρεις πως τη ζωή σου την έχει κάνει επίπονη ο ίδιος σου ο εαυτός.
Και είναι όταν αρχίσεις τη μάχη με τον εαυτό σου που μοιάζουν όλα ακόμα πιο δύσκολα, γιατί είχες μάθει το τελευταίο διάστημα κάπως να ζεις - να νομίζεις ότι ζεις- μαζί με όλες τις άσχημες πτυχές σου και η μάχη αυτή σε ξεβολεύει για τα καλά...Σε θέτει μπροστά σε έναν καθρέφτη και σου λέει "κοίτα με"... Και τότε βλέπεις όλα αυτά που μέχρι τότε νόμιζες πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα έκρυβες. Κάθε πόνο χαραγμένο στο πρόσωπο σου, κάθε τρόμο στο βάθος των ματιών σου και τη ράχη σου να έχει γύρει τόσο χαμηλά από το βάρος των συναισθημάτων που σε φόρτωναν τα χρόνια.
Και είναι άσχημη η αντανάκλαση σου, και δεν αντέχεις να τη βλέπεις και θέλεις να σταματήσεις να παλεύεις για να κρυφτείς στο σκοτάδι των φόβων σου. Δεν μπορείς όμως να κάνεις διαφορετικά, εάν θέλεις να ζεις νιώθοντας άνθρωπος ολόκληρος.
Αυτό προσπαθούσα και θα προσπαθώ να κάνω...Να επουλώσω τις πληγές μου.. Όσο και αν ο μεγαλύτερος δαίμονας μου έχει γίνει ο δίδυμος εαυτός μου...
Ραντεβού τέλη Νοεμβρίου.
Word Chimes
