Is there life after work?
Αυτό το ερώτημα τρυπάει τον τελευταίο μήνα το μυαλό μου, προσπαθώντας να βρω μια μάλλον χαμένη ισορροπία μεταξύ δουλειάς και προσωπικής ζωής. Και επειδή η δουλειά που βρίσκεται πέρα από το καθιερωμένο ωράριο γραφείου , και μάλιστα είναι συνεχώς "κάτω από τη μύτη σου" και στη μέση του σπιτιού σου, δεν πρόκειται ποτέ να κάνει παύση, θα πρέπει εγώ να αναλάβω να τη βάλω στη θέση της, έτσι ώστε να σταματήσει να εξουσιάζει τα πάντα...και κυρίως το μυαλό μου.
Why can't we enjoy music for what it is?
Αυτό είναι το δεύτερο ερώτημα του μήνα. Γιατί δεν μπορούμε να απολαύσουμε τη μουσική για αυτό που είναι χωρίς να περιμένουμε να χωράει σε συγκεκριμένα κουτάκια;
Προφανώς και είμαι επηρεασμένη από μουσικές που ακούω το τελευταίο διάστημα. Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει να ακούτε έναν καλλιτέχνη ή μια μπάντα για πολλά χρόνια και στο πέρασμα των ετών το ύφος της μουσικής τους να έχει αλλάξει επροοδευτικά είτε και ριζικά...
Είναι όπως όταν συναντάς ένα φίλο από τα παλιά και απογοητεύεσαι που μετά από τόσα χρόνια δεν είναι πια ο ίδιος! Φυσικά και δεν θα είναι ο ίδιος! Οι άνθρωποι ωριμάζουν και εξελίσσονται (στην καλύτερη περίπτωση) και αυτό συμβαίνει και με την μουσική. Και ξέρετε τι είναι αυτό που μας απογοητεύει περισσότερο στην αλλαγή του άλλου; Ότι δεν αναγνωρίζουμε πλέον τον εαυτό μας μέσα από εκείνον...γιατί δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο έχουμε αλλάξει ή δεν το έχουμε αποδεχτεί. 'Η μήπως είναι μια απέλπιδα προσπάθεια να πιαστούμε από το παρελθόν;
Όσον αφορά τη μουσική πάντως, οι καλλιτέχνες θα πρέπει να μένουν πιστοί στον εαυτό τους όποιος και αν είναι αυτός κάθε φορά, για να παραμένουν γνήσιοι.
Οδηγούμε λοιπόν στην καρδιά του φθινοπώρου με τον νέο δίσκο των Anathema, χωρίς να θυμίζει τον ήχο με τον οποίο συντρόφευσα τα '20's μου....Άλλωστε και εγώ δεν είμαι πλέον η ίδια.
Just enjoy or not...
Word Chimes
