Ήρθε και το φθινόπωρο και ενώ το περίμενα με λαχτάρα για να νιώσω τη δημιουργική του μελαγχολία να ρέει στις φλέβες μου, στις φλέβες μου δε ρέει τίποτα άλλο παρά μονάχα αίμα.
Το φθινόπωρο αυτό ήρθε με ένα και μόνο σκοπό. Να μου υπενθυμίσει πόσο άνθρωπος είμαι, ελαττωματικός και ανολοκλήρωτος. Πως όσο και να προσπαθείς να σταθείς αντάξιος των περιστάσεων, η τρωτή σου πλευρά θα σου βάζει πάντα τρικλοποδιές, σαν να προσπαθεί το ένα σου πόδι να μπερδέψει το άλλο...
Μια πάλη. Μια ατελείωτη πάλη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Μια μάχη απίστευτα δύσκολη και επίπονη, για να μπορέσω να ξεριζώσω όλα αυτά που με το έτσι θέλω διείσδυσαν μέσα μου και αλλοίωσαν το στρογγυλό μου εσωτερικό. Έτσι γεννήθηκα. Ολοστρόγγυλη. Χωρίς γωνίες, χωρίς την τετράγωνη λογική του ρεαλισμού. Και να που τώρα, όλα αυτά που ένα παιδί βιώνει ως παρατηρητής, έρχονται να δηλώσουν την παρουσία τους, σα να περίμεναν τόσα χρόνια οργανώνοντας την επίθεση τους.
Το φθινόπωρο αυτό ήρθε για να μου δηλώσει πως όποια και να'μαι δεν είμαι μονάχα ο εαυτός μου αλλά και κομμάτια κάποιου άλλου...έστω και αν αυτός ο άλλος είναι ένας πατέρας ή μια μάνα.
Το φθινόπωρο αυτό ήρθε για να ξεκινήσει πλέον και επίσημα η ωριμότητα μου. Η έναρξη της ωρίμανσης μέσω μιας πορείας που οδηγεί στην ολοκλήρωση του ατόμου. Τι κρατώ, τι πετώ, ποια βιώματα θα επιλέξω να με καθορίσουν...
Το φθινόπωρο αυτό ήρθε για να μου δηλώσει
την εαυλωτότητα μου..
Αλλά ξέρετε κάτι;
ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ!
Ραντεβού τέλη Οκτώβρη. Μέχρι τότε... φανταστείτε πως είναι να πετάει ξαφνικά γωνίες ένας κύκλος. Αλλοπρόσαλλο σχήμα, αλλοπρόσαλλος άνθρωπος!
Word Chimes
