Έστησε πάλι την παγίδα της
και γλυκιά πως μοιάζει η μέρα!
Σαν σε αφήσει να την γευτείς
τέλος θαρρείς πως δεν υπάρχει
μα ατενίζεις μια αιωνιότητα
που η εικόνα της στο βάθος τρεμοπαίζει
Και να που πιάστηκες πάλι δειλός
μεσ'τις θολωμένες της πράξεις
Τα μάτια σου βούρκωσαν
και τα χείλη σου πικράθηκαν απ'το γλυκό φαρμάκι
Όμως, τι στέκεσαι και δεν πετάς;
Ζευγάρι φτερά φορούσες για χέρια
όταν στο χώμα σε ήθελε η ζωή
Word Chimes
