Δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου ξεχωριστό ή απο εκείνους που γνωρίζουν καλά τι εστί ανώτερη μορφή τέχνης. Αντιλαμβανόμουν πάντα μόνο με το ένστικτο μου, με κριτήριο την ομορφιά και το τρόπο που με έκανε κάτι να σκεφτώ και να παιδέψω το μυαλό μου.
Πως μπορώ όμως εγώ να κρίνω ή πιο εύκολα ακόμα να κατακρίνω, την αντίληψη και τις όποιες ανάγκες ωθούν τους ανθρώπους στις επιλογές τους όσον αφορά την τέχνη ή οποιοδήποτε άλλο τρόπο ακουμπά τον όρο αυτό; Γιατί να είναι μεμπτό να επιλέγει κάποιος τη διασκέδαση και όχι απαραίτητα την ψυχαγωγία; Κι αν ακόμη η αντίληψη ορισμένων δε φτάνει για να εκτιμήσει και να καταλάβει κάποια πράγματα που άγουν την ψυχή και το πνεύμα, πως μπορώ εγώ να τους κατηγορήσω; Είναι σα να κατηγορώ ένα παιδί που δεν μπορεί να συμμετάσχει σε μια συζήτηση ενηλίκων. Η περιφρόνηση των ανθρώπων για οποιοδήποτε λόγο και αιτία είναι ένα είδος ρατσισμού..και πως μπορούμε μετά να μιλάμε για ανθρώπους με καλλιεργημένο πνεύμα;
Θα μπορούσα εδώ να αναφέρω το γνωστό ερώτημα, η τέχνη για τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος για τη τέχνη; Η δική μου απάντηση είναι πως η τέχνη και ο άνθρωπος υπηρετούνται ταυτόχρονα.
Γιατί τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς την τέχνη; Ένα ον που θα χρησιμοποιούσε τις αισθήσεις του μονάχα για τα αυτονόητα. Ένα μυαλό που δεν θα μπορούσε να συλλάβει ότι βρίσκεται πέρα απο τη λογική. Αλλά και η τέχνη χωρίς τον άνθρωπο θα ήταν μια έννοια χωρίς αξία. Κάτι το απροσδιόριστο που δεν θα έχρηζε θαυμασμού. Η τέχνη και ο άνθρωπος είναι δυο ιδέες που ταυτίζονται, δυο ευθείες γραμμές που όπως και να τις τοποθετήσεις τέμνονται.
Δεν μπορείς να συμμερίζεσαι την τέχνη χωρίς να υπολογίζεις τον άνθρωπο. Αυτό είναι το δικό μου συμπέρασμα. Η ανώτερη τέχνη απαιτεί ανώτερο πνεύμα και το ανώτερο πνεύμα αγαπά τον άνθρωπο!
Word Chimes
Πως μπορώ όμως εγώ να κρίνω ή πιο εύκολα ακόμα να κατακρίνω, την αντίληψη και τις όποιες ανάγκες ωθούν τους ανθρώπους στις επιλογές τους όσον αφορά την τέχνη ή οποιοδήποτε άλλο τρόπο ακουμπά τον όρο αυτό; Γιατί να είναι μεμπτό να επιλέγει κάποιος τη διασκέδαση και όχι απαραίτητα την ψυχαγωγία; Κι αν ακόμη η αντίληψη ορισμένων δε φτάνει για να εκτιμήσει και να καταλάβει κάποια πράγματα που άγουν την ψυχή και το πνεύμα, πως μπορώ εγώ να τους κατηγορήσω; Είναι σα να κατηγορώ ένα παιδί που δεν μπορεί να συμμετάσχει σε μια συζήτηση ενηλίκων. Η περιφρόνηση των ανθρώπων για οποιοδήποτε λόγο και αιτία είναι ένα είδος ρατσισμού..και πως μπορούμε μετά να μιλάμε για ανθρώπους με καλλιεργημένο πνεύμα;
Θα μπορούσα εδώ να αναφέρω το γνωστό ερώτημα, η τέχνη για τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος για τη τέχνη; Η δική μου απάντηση είναι πως η τέχνη και ο άνθρωπος υπηρετούνται ταυτόχρονα.
Γιατί τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς την τέχνη; Ένα ον που θα χρησιμοποιούσε τις αισθήσεις του μονάχα για τα αυτονόητα. Ένα μυαλό που δεν θα μπορούσε να συλλάβει ότι βρίσκεται πέρα απο τη λογική. Αλλά και η τέχνη χωρίς τον άνθρωπο θα ήταν μια έννοια χωρίς αξία. Κάτι το απροσδιόριστο που δεν θα έχρηζε θαυμασμού. Η τέχνη και ο άνθρωπος είναι δυο ιδέες που ταυτίζονται, δυο ευθείες γραμμές που όπως και να τις τοποθετήσεις τέμνονται.
Δεν μπορείς να συμμερίζεσαι την τέχνη χωρίς να υπολογίζεις τον άνθρωπο. Αυτό είναι το δικό μου συμπέρασμα. Η ανώτερη τέχνη απαιτεί ανώτερο πνεύμα και το ανώτερο πνεύμα αγαπά τον άνθρωπο!
Word Chimes
