Βυθισμένη όπως όλοι μας μέσα σε κάθε τύπου υποχρεώσεις και αντιμέτωπη με την ασχήμια της πραγματικότητας, προσπαθώ να διατηρήσω εκείνο το σημείο μέσα μου που με κάνει να μην χάνω τον προσανατολισμό μου. Κάτι σαν εγγενή ιδιότητα με βοηθά ώστε όταν φτάνω στα όρια μου, γεμίζοντας από ότι απαίσιο πουλιέται σήμερα σαν τροφή για το πνεύμα μας, να ρίχνω την προσοχή μου σε εκείνο που με κάνει να δραπετεύω από το μαύρο, δίνοντας μου τη δύναμη να συνεχίζω να πιστεύω σε ότι είναι ακόμα όμορφο...
Σε πείσμα των καιρών, που μας βρίσκει περίπου να ζούμε, επιλέγω έναν τρόπο διαφυγής από το παρόν, κάτι σαν ωριαίο ταξίδι στην φαντασία, για να καταπνίξω τη διαστρεβλωμένη λογική των ανθρώπων του σήμερα...που ίσως να ήταν ίδια και χθες και πιθανόν, δυστυχώς, να είναι ίδια και στο μέλλον.
Ψάχνω τρόπους να εναντιωθώ (χωρίς να απέχω ή να κλείνω τα μάτια) σε ότι συμβαίνει γύρω μας, σαν αντίβαρο για την ψυχή μου και το μυαλό μου που τόσο πολύ έχουν γείρει από όλα αυτά που στο τέλος της ημέρας δεν μπορούν να αντέξουν.
Στην αυτοεπιβολή εξορίας αφιερώνω τον μήνα που πέρασε, στην απομάκρυνση από το κακέκτυπο της ζωής που έχουμε δημιουργήσει, έστω και για λίγες μόνο στιγμές. Είναι απαραίτητη η ομορφιά της φαντασίας και πολύτιμο το ταξίδι στον κόσμο της όταν η πραγματικότητα έχει πάρει διαστάσεις ατελείωτου εφιάλτη.
Το δικό μου ταξίδι αυτό το μήνα έγινε υπό τους ήχους των Pineapple Thief...
Μέχρι το επόμενο ταξίδι....
Word Chimes
